Sonunda yıldım bende bıraktım uğraşmayı
Gömdüm aşkını gönlümün en derin çukuruna
Hiç bu kadar yalnız hiç bu kadar çaresiz hissetmemiştim
Sen bunları anlayamazsın , anlaman için önce yanman gerek
Benim gibi her gün diri diri yanman gerek hissetmen için bu acıyı
Artık sözlerim kar etmiyor gönlüme
Mısralarım suskun , bir anlam yüklemiyor duygularım
İçimde yavaş yavaş ölen seni kurtaramıyorum
İstediğin bu belki de ,ama ben seni anlamıyorum
Senin de beni anlamadığın gibi ,
Nefessiz kalmış ciğerlerim son çırpınışların eşiğinde
---Kaybedince mi bileceksin değerimi---
Neden kıymet bilinmez kaybedilmeden ?
Neden hep seveni gönül sevmez ki?
Neden sevmeyenedir hep meyil
Bu kanunumu dünyanın, yoksa kaderimi sevenin
Anlatsam da anlamazsın ki derdimi
Anlasaydın terk eder miydin beni
Cümle alem duydu da seni nasıl sevdiğimi
Bir sen duymadın bu çilekeş sesimi
Sözde yufkaymış senin yüreğin
--------KAZIK----
Bomboş kaldı şimdi yüreğim , sönüp gitti yaşam sevincim
Yitirdim senle herşeyimi benliğimi ,kişiliğimi, ismimi, cismimi
Bir ben kaldı bende aynaya baktığımda tanıyamadığım
Bu kim diye kimselere soramadığım …
--- Kendime Söylediğim Yalanlar---
Vefasızlığını anlayalı iki gün oldu
Öyle zannettiğin gibi karalar bağlamadım…
Alkolü diyorsan ben onu zaten sen varken de içiyordum
Telefonun şarjı artık tüm güne yetiyor,gün içindeki mesaj sesleri yok artık
---Kendine Mahkum ---
Hep yarım kaldım ben , hep eksikti bir yanım …
Her zaman en soğuk ayazlara maruz kaldı sol yanım
Kime dağım diye güvenip yaslasam sırtımı
Sonum hep karlı bir gece , hep boynu bükük hüsranım…
Dünya bu gariptir ,anlayamazsın bir çok şeyini,
Güvenebileceğin bir Allah’tır boş vereceksin gerisini
Cennete gireceği vadedilmişken ,kul dönüp bakmazken ibadetine
Sen muhtaç olduğun sevgi için aşk için kime güvenebilirsin
Bir anne bırakabiliyorsa bebeğini çöpe
---Kimsesizliğe Uyanış---
Bazen hayat öyle boyar ki insanın gözlerini
Öyle kör eder ki sahte mutlulukları
Aslında kimsesiz olduğunu göremez …
Göremez son nefesini en sevdiklerinin kesebileceğini…
----Kimsesizlik---
Zordur Kimsesizlik …
Yalnızlığın kişiliğe bürünmesidir,
Yüzüne gülen onca insan içerisinde
Yalnız hissetmesidir kişinin…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!