Bar Ve Rakı Şiiri - Derviş İbrahim Karpuz

Ekose bakışlıydı...
Fiyonk ayakkabılarıyla oturduğum bar taburesinin karşısında ayak ayak üstüne atmıştı.
ofsaytı bilmediğine iddaya girerim ama firikik konusunda baya bilge görünüyordu.
Sanki barda kimse yokmuşcasına bana doğru yöneldi.
Hayatta unutmayacağım 2 ses vardır, biri ezan sesi, diğeride topuklu bir ayakkabının çıkardığı sesti.
topuklarını dünyayı delmek istercesine çıkardığı sesin volmü iyice artmaktaydı.
Yanıma geldi.
-ateşin varmıydı? dedi,
(ateşi verdim)
Terslenmeyi göze alarak oturmazmısınız dedim, bian arkadaşlarının oturduğu masaya döndü ve ardından
Neşeli sayılabilecek bir tonla tamam dedi.
ani bi hamle ile şairmisiniz dedi önümde duran kağıtlara bakarak.
Sorular kolaydı.
-Hayır... dedim.
tanışmaya tenezzül etmeden sohbet koyulaşmaya başladı.
ve ardından ukalaca bir tavırla adımı sordu.
soru yağmurları yerini asit yağmurlarına bırakmıştı.
Bir kurtarıcı edasıyla gelen garson bişey alırmıydınız dedi.
gözlerini kısarak
-rakı diye sordu...
Herkesten sakladığı bir sırrını yavaşça eğilerek kulağıma fısıldadı.
-benim için ilk olacak dedi.
ilk defa adını dahi bilmediği biri ile içmek mi ilk olacaktı yoksa rakıyı içmek mi...
sorunun cevabı açıktı
ikisiydi...
rakının masaya gelmesi uzun sürmedi.
enteresan kişiliğini ilk yudumundan sonra söylediği sözle farkettim.
Yüzünü olabildiğince eşkiterek
-Biz Rakı istedik bunlar şekerli su getirmiş dedi
kala kaldım
ewet tuaftı.
ardından yarım bıraktığı rakıyı en paylaşımcı yanıyla önüme doğru sürdü.
acaba içine birşey atmış olabilirmiydi?
Benden faydanlanmak isteyeceğini zannetmiyordum.Ama bu şüphe zihnimde anlamsız bir taht kurmuştu...

ya uykuma ilaç katacaktı yada ilacıma uyku...

Derviş İbrahim Karpuzoğlu