gömül sevgili çocuk
etin çorak vadisi; oluşun
ruhun; kehribar bir bahar dalı
sen kıymık batmış usu yalnız bir kadının
ben kalaylanmış yalnızlığı suskun bir adamın…
senin bulutun benim tenimdir
kendineliğiyle gerinir
ikimiz olan teklik
ve şarkı gibi söylenir
bize ayrılan öncelik
mesela
ki sızlar
sadece geceleri
kör düğümlerden soyutladın mı beni
sadece geceleri
bir yokuş çıkar gibi
kendimden inerim
yazgının
anlaşılmaz, ölümcül ve sonlu
olması değil
yaşamı sevmiyor da değiliz
bu sanki olması gereken
kendi içindeki karanlığı
herkes soluğunda bir ödem gibi tutar şeytanını
bir safra
atılması gereken ama atılamayan asla
herkes yüz adım gider
onun tek adım için beklediği yıllar boyunca
az yürümüş ama çok gitmiş aslında
geldin
küçük bir karanlık gibi
sızdın içime
içimin ince damarları
susuyor senin tenine
bütün damarlarda
kendi tokluğuyla doygun dünya
bana zerre sunmaz
doymadım
yaşamımda bir an
çıkmadım
bu çoktan alıştığım açlıktan
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!