Bana İstanbul’u Anlat Şiiri - Gönül Düzgün

Merhaba gülüm,
Son mektubunda bana İstanbul’u anlat
Çok özledim diyorsun
Bu şehir yazılası değil
Yaşanası bir yerdir biliyorsun
Sen gideli her şey değişti,
Yazdıklarından anlıyorum
Ihlamur’da hala bayram yerleri var zannediyorsun
Üstelik benden kargo ile horoz şekeri istiyorsun
Bebek’teki ahşap evin basamaklarında
Çocukluğumuzdaki gibi koş,
Baharda menekşe ve hanımelleriyle,
Erguvanların gölgesinde resim çektir
Küçüksu’da mısır, Yeniköy’de dondurma ye diyorsun
Anladım ki gülüm sen,
İstanbul’un İstanbul’dan göç ettiğini bilmiyorsun
Artık ne Ihlamur’da bayram yerleri var
Ne de ıhlamur ağaçları
Bu şehrin baharda gürleşen saçları çoktan kesildi
Yine de yiğitçe direniyor
Boğaziçi’nin erguvanları
Küçüksuyun ise çayırı bile kalmadı.
Bebek’teki ahşap evimize gelince
Geçen yıl sağ yanı gürültüyle çöktü
O, yalnızlıktan öldü.
Ama canım sakın üzülme
Ben bütün anılarımızı, bayramlık sevinçlerimizle
Bir sandığa kilitledim
Senin için saklıyorum eski fotoğrafları
Hem sen bana aldırma
Döndüğünde göreceksin bu şehir hala yaşanası
Ne kadar göç etse de burada kaldı yarısı
İşte Kanlıca yoğurdu, Emirgân Çınaraltı
Üsküdar’dan bakınca hala sisli Beşiktaş
Yeni Cami’de güvercinler, Eyüp Sultan’da sebiller
Ve gülüm
Bu şehirde hala sabahları
Sabâ makamı inliyor minareler.