Balkız'ın Türküsü Şiiri - Dursun Elmas

Ellari yumuk yumuktu Balkız'ın,
Gözleri hafif şaşı.
Herkeslerden utanır,
Hep önünde eğik başı.

Ailede,herkes O'nu severdi
Bir dediği iki olmazdı Balkız'ın,
Anasının son beşiği idi.
Ama,şimdi sorsanız;
Çocukluğunu yaşayamamıştı.
Halbuki; 'el bebek','gül bebek'
Geldi on beş yaşına.
Şaşılığı da kalmadı,utangaçlığı da,
Boy saldı fidan gibi,
Kızardı yanakları,
saçları lüle lüle,
Çakmak çakmak oldu gözleri,
Bakanların canına okur gibi...

On sekizde kent ile tanışıyordu,
Yavaş yavaş,kendinden uzaklaşıyordu! ..
Burnu hep havalarda,
Gönlü çoook uzaklardaydı Balkız'ın...

Bu arada, bir yüzük
Takıldı parmağına...
Sonra;
Yüzüğü de,nişanı da bıraktı...

Toparladı kendini derken,
Yuvadan uçtu birden! ..
Bir kız,bir de oğlan doğurdu.
Mutluydu,
Öyle söylüyordu Balkız.
Sözde'seviyor'seviliyordu da.

Ne oldu Balkız'a bilinmez,
Kıydı gül gibi iki yavruya,
Özgürlüğü seçti güya kendince.

Şimdi nerededir? kiminledir?
Nasıldır? Kimse bilemez...