Baksana Bahar Geliyor Şiiri - Hüseyin Er ...

Baksana Bahar Geliyor

Baksana… bahar geliyor.
Kışın suskun dudaklarından çözülmüş bir söz gibi
yavaşça sokuluyor şehrin omuzlarına.
Rüzgâr, yeni açmış bir sözcük gibi taze;
gökyüzü, uzun zamandır sakladığı mektubu
nihayet posta kutusuna bırakan bir çocuk kadar heyecanlı.

Ben …
Her mevsimin döndüğü yerde seni aradığımı
kendime bile söyleyemezken,
sokaklar senden habersiz çiçek açıyor.
Hâlbuki bir tek sen bilirsin;
benim içimde bahar, takvimlerin değil
sesinin gölgesinden geçerdi.
Bir kelime, bir gülümseyiş,
bazen sadece adının içimde yankılanışı
günleri tazeleyen bir su olurdu.

Gün doğuyor yeniden,
her doğuşun altında biraz seni çağıran bir mısra gizli.
Kaldırımların hafızasında adımların hâlâ ılık,
pencerelerden süzülen ışıkta senin payın var,
biliyorum.
Çünkü ayrılıklar da bir bahardır kimi zaman—
içimizde sakladığımız kışları eritmek için.

Ne çok şey söylüyor rüzgâr bugün;
senin duymadığın bir selam,
senin bilmediğin bir özlem taşıyor.
Benimse dilim bağlanmış,
yıllarca sakladığım sessizliği anlatmaya
kelimeler yetmiyor artık.
Bahar geldiğinde insanın içi genişler derler;
benimki daralıyor.
Belli ki her genişleyen mevsim
seni biraz daha uzaklaştırıyor benden.

Gülüşünü düşlüyorum,
mesafelerden iz bırakan o ince ışığı.
Belki de dünya, sensiz yaşayabilmem için
renklerini abartıyor bugünlerde:
Gökyüzü daha mavi, kuşlar daha telaşlı,
ağaçlar eskisinden daha çok yeşeriyor.
Ama insanın içindeki eksik,
bütün renklerin gürültüsüne rağmen
susmayı tercih ediyor.

Açelya’lar açıyor pencere önünde,
adını duyunca ürperen, duymazsa küsen cinsten.
Baharın bütün iyiliği üzerlerine sinmiş.
Eğilip soruyorlar bana, alışkanlıkla, merakla:
“Gelir mi?”

Baksana bahar geliyor…
Söylesene,
seni soran açelyalara ne diyeceğim…
Hüseyin Erdinç