Bakmıyordum Ama Gördüm Şiiri - Celal Bahar

Bakmıyordum ama gördüm.
Saçlarından yıldızlar kopuyordu.
Yüzümü çevirdim ama gördüm.
Gözlerinden ışıklar çıkıyordu.
Kelebekler etrafında pervane.
Üzerinde konacak yer arıyordu...
***
Bakmıyordum ama gördüm.
Ufuk tam onda son buluyordu.
Gözümü kapadım ama gördüm.
Gece ile gündüz teninde buluşuyordu.
Gökyüzü yeryüzünü kıskanıyor,
Toprak ise kendiyle gurur duyuyordu...
***
Bakmıyordum ama gördüm.
Adımını hangi yana atsa,
Diğer yan üzülüyordu.
Kuşlar dört bir yanında uçuşup,
Ona doğru süzülüyordu.
Bir gülüşü vardı ömre bedeldi.
Bir daha görmek için ölmeye değerdi...
***
Bakmıyordum ama gördüm.
Avuçlarında sevdalar taşıyordu.
Tüm kalpler onun için atıyordu.
Bir kez bakanlar,
Gözünü bir daha alamıyordu.
Ve benden kopanlarımın hepsi,
Gittiği yerde kalıyordu...
***
Bakmıyordum ama gördüm,
Gidenlerimden hiç biri,
Bir daha geri gelmiyordu.
Bu can öyle çaresizdi ki,
Azar azar eksiliyordu.
Kalanlarımı korumak için,
Başka yöne baksam ne fayda,
Baktığım her yerde,
Yine onu görüyordum.
Gözümü kapasam,
Ya da açsam,
Veya uzaklara kaçsam ne fayda.
Ben ona bakmadan görüyordum...