Baki Şiirleri - Şair Baki

Îd yaklaşdı döşensün yine kasr u dîvân
Çıkup eyvân-ı sa’âdetde buyursun Sultân

Der-i dergâhına ‘azm eylesün eşrâf-ı diyâr
İşigi hâkine yüzler süre gelsün a’yân

Feryâduma irmezse n’ola ol boyı şimşâd
Kûyında feleklerden aşar nâle vü feryâd

Devrüñde güle niçün olur bende benefşe
Üstine kılıçlar mı tutar sûsen-i âzâd

Gel ey dil halka-i müşgîn-i zülf-i pür-şikenden geç
Düşersin dâm-ı tezvîre reh-i mekr ü fitenden geç

Saña cây-ı hırâm ey nahl-i bâlâ gül-şen-i cândur
Nesîm-i nev-bahârî gibi gel sahn-ı çemenden geç

Gerçi gâyet mestdür ol nergis-i hûn-rîzler
Katı geçkindür velî ol gamze-i ser-tîzler

Sen yatursın mesned-i hüsn üzre hvâb-ı nâzda
Halkı uyutmaz figân u nâle-i şeb-hîzler

Gerdûn-ı dûna ‘âkil iseñ kılma i’timâd
Dönsün piyâle Devr-i Kamerden budur murâd

Sâkî şarâb rûşen imiş çün revân-ı Cem
Câm-ı sabûhı güldürelüm k’ola rûhı şâd

- I -

Geşt ü güzâr-ı bâg ne hoşdur nigâr ile
Bir nev-resîde gonca-dehen gül-’izâr ile
Çün tâzelendi gülşen-i ‘âlem bahâr ile

Gonca lebüñe ‘âşık-ı hûnîn-ciger geçer
Nergis gözüñe bende-i sâhib-nazar geçer

Bencileyin günin geçürür âh u vâh ile
Sencileyin vefâsuzı her kim sever geçer

Göstermeseydi bâdesini sâgar-ı zücâc
Zevk itmez idi bezm-i safâdan göñül mizâc

Bî-derd olana eylemede turmadın devâ
Ol cân tabîb hastesine eylemez ‘ilâc

Göñül her nagme kim çeng-i gamuñda ihtira’ eyler
Koyup elden felekde Zühre sâzın istimâ’ eyler

Güzeller şevkıne sohbetde sûfî çalgusuz oynar
Velî her bilmeyen eyle sanur anı semâ’ eyler

Göñül tekmil-i fenn-i ‘aşk iden üstâd-ı kâmildür
Anuñ yanında kimdür Kûh-ken Mecnûn ne câhildür

‘Îzâr-ı yâre ay ile yanaşdı zülf-i Hindûsı
Velî ayrılmadı yanından anuñ bir nice yıldur