Baharın Uyanışıydı Şiiri - Evrim Evrensel

Doğanın ak beyazı kirlendi,
Yıprandı akçası ve eskidi,
Beyaz örtüsünden süzülende sular,
Son kez bakıverip yatağına,
Çağlayarak aktı ovasına,
Temizlercesine etrafını,
Yıkarcasına yamaçlarını,
Can verirken toprağa,
Meleşmeye başladı kuzular
Koyunlar beslerken kuzularını...

Zulasından çıkarıp yeşil libaslarını
Giyiverdi ağaçlar,
Ayıplarını örtercesine.
Papatyalar sarı ve aktı.
Gelincikler Libasına kan döktü,
Sümbüller boyun büktü,
Nergisler salarken bereketli esansını,
Değiştiriverdi havasını...
Ağlatarak Aşıkların anasını,
Baharın uyanışıydı.
Ama Güneş üstümüzde hiç değişmedi,
Ne doğuşu,
Ne de batışı.
Baharın Uyanışıydı...