Bahara Şiiri - Yusuf Kenan Çetinkaya

Güldü mü yanakların esmer çocuk
Göremiyorum.
Bir uzatsan yüzünü
Kentin duvarlarından,
Alnıma değesi
Kanıma giresi
Mevsimlerin en görülesi.

Şakıdı mı tarla kuşların
Duyamıyorum,
Ne zaman geçiverdi
Turna sürülerin,
Nerede gövel ördeklerin,
Haberim olmayalı,
Senide mi vurdu,
Can avcıları
Bu şehrin.

Arandım da,
Tek bir yaprak bulamadım
Üzerine
Kükürtlü dumanlar çökmemiş.
Diz kırıp düştüm dibine akasyanın,
“etme” dedim
bir yerlerinde kalmıştır
hani o sabahlara kadar dallarını döven
sarhoş poyrazlardan geriye bir yaprak.
Yarı çıplak gövdesini
saklayamadı bile utanarak.

Öyle zor ki
Her sabah
Yoksulluğa kilitleyip kapını
Çıkarken duraklara
Mahşer yeri sancılarınla,
Keklik ötüşünü
Bir ırmak akışını düşlemek
Öyle zor ki.
Hele de
Uzanım koparacak gibi olmuşken,
ağaçtaki mayhoş bir elmayı,
caddelerin uğultusu ile
dağılıvermez mi birden bire
başında ki o düş bulutları.

Şehir dediğin, ne ki;
Avlusu geniş,
Bol hücreli,
Silleli,
Tokatlı,
Büyükçe bir cezaevi işte,
Hükümlü
Boşa arzular dışarıları,
Bahar dediği
Buralarda,
Mazgallı penceresinden gördüğü kadarı,

Sigaralar
Bir o kadar gamlı
Türküler bir o kadar içli,
Umutlar,
Umutlar,
Hep yaralı…