Bahâr Oldı Açıldı Uş Ter-çiçek Şiiri - A ...

Bahâr oldı açıldı uş ter-çiçek
Yüzüñ bigi oldı münevver çiçek

Yüzüne öykünür didiler bu işi
Ne cân-ıla ide iy dil-ber çiçek

Sipîœ-âb u sürh-âb urındugı-çun
Yüzüñe kaçan beñzeyiser çiçek

Firâkuñuñ odına düşdi meger
Veger-ni neçün böyle göyner çiçek

Yüzüñüñ hayâsından olup hacil
Nikâb içre oldı müsetter çiçek

Zer ü sîm ü yâkût ider nisâr
Yoluña zihî pâk-gûher çiçek

Şükûfe kenîzek olam dir saña
Anuñ-ıçun adını eyler çiçek

Yüzüñ şemin irte gice gün bigi
Çirâg-ıla her yaña isder çiçek

Cemâlüñ hayâli düşer göñlüme
Gözüme çün olur musavver çiçek

Yüzüñden gidermez gözin bir nefes
Zihî âşık-ı pak-manzar çiçek

Sabârah saçuñ kohusın almasa
Bula mı dem-i rûh-perver çiçek

Yüzüñ şavk-ıla yaş yirine döker
Gözinden gül-âb-ı mukattar çiçek

Şeref burcına irdi güneş girü
Ki handândur u tâze vü ter çiçek

Saçar topraga dürr ü gûher bulıt
Savurur yile müşg ü anber çiçek

Virür bâg necm ü şecerden nişân
Ki zühre bigi oldı ezher çiçek

Sabâ gün bigi zâhir ider sabâh
Gice n’itse göñlinde muzmer çiçek

Meger nergis içer çemende girü
Ki dutmışdur öñinde sâgar çiçek

Bu nâzük vücûh-ıla kim görinür
Aceb mi oldı-y-ısa tüvân-ger çiçek

Aceb mi olur-ısa ıtr-ıla bâg
Ki yahup-durur bunca micmer çiçek

Ne yil var başındaki pîr-âne-ser
Düzer rast-piraye-i zer çiçek

Degülse tolu başı bâœ-ı gurûr
Ne ömrine urınur efser çiçek

Cihan bî-vefâlıgıdur yazılu
Görür uş tolu hat müşeccer çiçek

Bu gün geldi kim yarın ide saña
Nedür dünyâ hâlin mukarrer çiçek

Saña yiter itseñ görüp itibâr
Ki ne resme biterse yiter çiçek

Bahâr uş yiter haşre rûşen delîl
Ki rad oldı sor ehl-i mahşer çiçek

Olur zâhir uş sırr-ı yuhyî’l-izâm
Bu gün ki oldı zinde ser-a-ser çiçek

Zihî rengi-i rez ki oldı anuñ sun-ıla
Boyasuz saru vü kızıl her çiçek

Ne keşf ehlidür kim gice gündüzin
Kıyâm u sıyam-ıla sürer çiçek

Salâta âb-dest-ile ider iftitâh
Ne zâhiddür Allahü Ekber çiçek

Yil-ile su üstinde ider tekye-gâh
Ki olmış-durur Hızra hem-ber çiçek

Beşâşetde handân neçündür aceb
Bilürken ki olmaz muammer çiçek

Görür mâlı kim yil alur varını
Yidürmeyene hande ider çiçek

Hezârân göz açup bahar her yaña
Görine diyü şâh-ı saf-der çiçek

Şeh-i memleket mîr Sülmân ki anuñ
«enâsında oldı zübân-ver çiçek

Gözi rûşinâyî bula ger ide
Yolınuñ tozın kuhl-i agber çiçek

N’ireye ki kahruñ semûmı ire
Ola gonca içinde ahker çiçek

Nesîmi sehâñuñ n’ireye ki ire
Bitüre kuru taşdan âzer çiçek

Hatîb aduñı añıcah ne aceb
Getürür-ise hûb-minber çiçek

Kapuñda iki yüzlü oldugıdur
Ki hak-ile düşd i ber-â-ber çiçek

Nisâr-ıçun atuñ ayahlarına
Döker topraga zerr ü zîver çiçek

Eger kahruñuñ şemmesini göre
Müverredken ola muzafer çiçek

Eger mihrüñüñ kohusına bula
Od içinde ola semender çiçek

Şehâ çün bahâr irdi vü her yaña
Saru vü yeşil oldı ahmer çiçek

Demi oldı içerseñ mey-i müşg-bûy
Ki hoş-rengdür ü muanber çiçek

Bihamdi’llah ol geçdi kim revzeden
Göze görinürdi muhakkar çiçek

Uş irişdi îd-i mübârek girü
Ki tâc-ı ser oldı müdenner çiçek

Hilâli kadehden şarâb eyle nûş
Ki tâbân-durur şöyle ki ahter çiçek

Koma lâle bigi elüñden kadeh
Ki yiryüzine oldı zîver çiçek

Gör uş Ahmedî sözi bigi bugün
Ne rengîn-durur hûb u mahber çiçek

N’ola pîr-ise çün getürmez bahâr
Tabîatde andan cüvân-ter çiçek

Ol itdügi bâga irişmez hazân
Hem orada bitmez müzevver çiçek

Nedür defteri bir aceb bâg kim
Gelür anı görene münker çiçek

Gülüñ defteri bigi varmaz yile
Egerçi toludur bu defter çiçek

Duâ yik ki yokdur senâña aded
Niçe ki oldı bî-hadd ü bî-mer çiçek

Niçe kim ola rûh-perver sabâ
Niçe kim ola revh-güster çiçek

Cihân-perver olsun vücûduñ senüñ
Niçe kim olur nîve-âver çiçek