Bahar Şiiri - Mesut Sütçü

Geldin kapıma yüzümün buzunu erittin
Aldandığım bütün mevsimlerden alıp beni
Düştün ömrüme gönlüme yüzüme cemrelerle
Isıttın elinden alıp yıldızların güneşin ateşini

Göklerin müjdesi yağıp durdun saçlarıma
Yalancı yüzleri sildin bütün aynalardan
Savurdun kırgın yanlarımdan küllerimi
Gizledim adını dizelerden şarkılardan

Kutsal bir emanetsin koruyup tuttuğum
Kimselere diyemeyip hançer hançer yuttuğum
Kabrimde susup sonsuza dek uyuttuğum
Emanetsin sabrımsın kahrımsın hem mutluluğum

Coşkun ırmakları ızdırap vadilerine çektim
Çağlayanları susturup beşiğinde bebek gibi
Kandırdım içimden sana giden bütün yolları
Bıraksalar günden güneşten evvel sana gelecektim

Yine de yüzümde gül oldun açtın tebessümle
Kahır oldum kahrolmadım hiçbir gün bil ki
Adımdan sonra kulağıma fısıldanmış isminle
Mahşerde olsun yüzünü bir lahza görürüm belki

Ey ömrümü güzelleştiren tazeleyen sonsuz mevsim
Takvimler çağlarla bile eskitemeyecek iklimini
İçimde fırtınayken kanımda boğulur sesim
Her an söyleyecek hep çağıracak gözlerini

Ben sonsuz yollarda toz toprak adımlarla
Hayalinin peşinde yersiz yurtsuz bir seyyah
Adını nefes nefes kaçırıp kırık yudumlarla
Bir ömür seni anlatacak gece, sana uyanacak sabah

Herkes bir yabancıyı görecek bakıp yüzüme
Aynalar bile tanımayacak paramparça bölünse
Şiirlerim ağlayıp soracak her bir dizeme
Ben bitsem ömrüm bitse bu sevda ebedi sürse