Bahar Şiiri - Aytaç Varol

İki buzdağının arasında
ılık bir nefes
okşayınca sonsuz uykusundaki denizi
ufkumda sen göründün.
Yelkenlerimi şişirdim sana doğru
Geceyi kucaklayan ayın
sırdaşı rüzgar
Getirdi bana kaçamak öpüşünü

Bir kavak yeli eser
yaşlı çınarımın başında
kuş sürülerine karışır sesin
gülüşünde bin yılın türküleri dillenir
ağıtlar gözlerinin derininde.

Umut yüreğimin dermanı
seninle gelecek
başka bir bahara gebedir umut...
Bugün yaprak yaprak dökülürüm
dokunamam sana
Boynum bükülür
sensizliğin sararan deminde
Yani coşkusu buruk bir bahar
ayrılığın takviminde

Çiçek açar akasyalar, narlar
senin kokun gelir düşüme
Karlar yağar yıldızlardan geceme
içim ezilir.

II.
Tel tel güneşten dökülen yağmur
Saçlarına benzer
Parıltısında gözlerime akan
Yağlı kurşuna benzer saçların
Tenimde açtığı yaralar;
Dört başı mağrur sözcüklerden dalgaları
Sözcüklerden kıyılara vuran denizlerde değil
Ürkek ellerinin merheminde
Dokundukça, söyleştikçe kapanır.
Gözlerinin ardı
yasak ülkenin dilsiz sorgusu
Kuşkularla yeşili dondurmuş bebeğinde.
Tasada kararan gülüm üzerinde duman
Gün ortasına çöreklenmiş sis
Yalnızlığa mahkum dağ doruğunda bulut
Gözlerinde öyle uçuşur dargın
Bozulur çarkı mantık dişlisinin
Sevdam gözlerinde boğulur

III.
Böyle uzakken benden
Gözlerin gizli geçit vermezken sevdama
Yanarım geç kalmışlığıma
Bin yıl önce doğsaydım senden
Bin yıl beklerdim yolunu
Bin yıl yazardım tarihe sevdamı
Bin yıllık yalnızlığa alışırdım

(1995)