Düşünüyorum yine; akşam, akşam...
Karasına doyamadığım gözlerini.
Bir kor düşüyor, gözlerinden bağrıma
Sanki; yakmıyor da eritiyor beni...
Kolay mı çekmek, kara sevdayı?
Hele ayrılmak... Durup dururken.
Şimdi, ağlamak mı, yoksa gülmek mi gerek?
İnsan Mecnun'laşır mı hiç olduğu yerde?...
Kavak yelleri değil bu, başımda esen.
Yağmur değil bu, gökleri delen.
Ateş mi sanki; buzu eriten?
Gülüyor mu hep, dünyaya gelen?..
Bak, gözlerimde yaşlar da bitti.
Ömür niye bitmesin ki?..
Yeni açan güle bile, çöktü hazan
Gözlerim kara toprağa, dalar bazan...
11 Temmuz 1982
Sa:21:50 Bornova
Kayıt Tarihi : 6.5.2017 18:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!