Baban Gidince Şiiri - Sadık Güler

Baban gidince işte o an anlarsın
Varlığındaki yerini…
Hani yaşarken kıymet vermediğin,
Hani bir türlü huzur bulamadığın,
Her gün tartıştığın,
Sırtında kambur sandığın o adam var ya…
İşte, o gidince anlarsın.

Hani bir tırnak kadar değersiz gördüğün,
“Bıktım artık,” dediğin o baban…
Oysa senin o beğenmediğin adam,
Tırnağına taş değse kahrından ölürdü.
Dünyandaki en büyük engel sandığın…
İşte, o gidince anlarsın.

Sen lüks bir mekânda kahveni yudumlarken,
O yoğun bakımda “bırakın artık gideyim” diyordu.
Vefasızlığa başkaldırmış, takati kalmamış,
Doktorlar koşuşturuyor etrafında…
Hemşireler nefes oluyordu ona;
Kimi kalbini şokluyor, kimi oksijen basıyordu.
Hani o baş belası dediğin baban var ya…
İşte, o gidince anlarsın.

Sen hatırlamazsın,
Sen doğduğunda nasıl sevindiğini,
Mutluluğunu saklayıp gözyaşını içine akıttığını.
Sen meleklere gülümserken başucunda beklediğini,
Kokunu içine çekmeden uyuyamadığını.
Emeklerken ellerinden tutup yürüttüğünü,
Omzuna alıp sokak sokak gezdirdiğini…

Ve şimdi bak…
Hayat başladığı yerde bitiyor.
Senin dünyaya gözlerini açtığın o hastanede,
Baban gözlerini kapatıyor aynı yerde.

Haydi gözün aydın…
Sen kahveni yudumlarken,
Baban gitti.
Haydi gözün aydın…
Kurtuldun artık.

Baban gitti.
Sırtını dayayacağın bir dağın olmayacak artık.
Kurtuldun.
Haydi gözün aydın…
Baban gitti
Ve bir daha geri gelmeyecek artık.