Babamla Şiiri - Süleyman Kılıç 2

Baba ,babam der koşardık
Üzerine atlardık,
Kimi zaman saatlerce beklerdik
Gelirken eve ,yorgun ve bitkindi
Serçe gibi , çocukları için ava çıkmıştı
Ellerini atardı, çizgili ceketinin cebinden
Çıkarırdı cebinde birkaç naneli şeker

Çok vakit geçirmedim,ben çocukken
Çünkü bakmakla yükümlü benim gibi çoktu
Süzülürdü bisikletiyle tarlaya giderken
Bembeyaz libasıyla parlardı
Gözümde hep kocaman bir öğretmendi

Karışmazdı hiçbir seçimime
Hatta desteklerdi her yaptığımı
Biraz büyüdük babam artık evinde
Babam varken biz artık düştük okuma derdine
Şöyle doyumsuzca ,babamm
Babammm deyip sarılamadım
Baba deyip dururduk uzaktan bir telefonla
Sesi kesik ve her zaman ağlamaklıydı

Farkındaydı dünyanın
sadece bir konaktan ibaret olduğuna
En sevinçli anında
En hüzünlü demlerde
Gözyaşları eşlik ederdi
Babam demek
Hüzün ,duygu içtenlik demektir
Herkes severdi kızsa bile
Bir çekim gücü vardı
O çekim gücünün de kaynağı
İmanıydı...

Babam ,en güzel adam
Rüyalarımda her zaman
Babam ,arda kalan
Babam ,zamansız giden
En güzel adam...