Babamın Derdi Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Sigarayı bıraktığının 2. Ayı karanlık bir yolda usulca seyrediyorduk babamla.
Elim radyoya ilişti, bir şarkı ancak bu kadar güzel dinlenilebilirdi baba, itiraf et bu şarkı senin şarkın.
Başıma gelebilecek en kötü şeyin geldiği yıllardı işte.
Babama sigara uzatacak kadar büyümüştüm maalesef.
Öylece alıp yaktı.
Unuttun değil mi dedim, manasızca baktı gözlerime.
Şarkı bittikten sonra sessizliği balta gibi böldü ikiye.
Duymakla duymaktan nefret etmek çok yakın olurdu birbirine ;
öyle cümleler duyarken babamdan.
Sen hiç yaşadığını unuttun mu deyişi o koca adamdan duyduğum en soğuk espri idi.
Şimdi iliklerime kadar üşüyorum baba.
Keşke senin şu Süper kahraman kostümün benim üzerimde olsaydı,
Tamda şimdi, eskimiş seneleri andığım şu karanlık yolda, sen olmak o kadar iyi gelirdi ki,
Belki şu soğuk espri beni üşütmezdi bile.
Yaşadığımı unuttum baba.
Yaşamayı unutanların şerefine.
Şerefsizliğinizden vurulun kalleşler!
Neyiniz yoksa oradan yanınsın canınız,
Ki sırtımıza sapladığınız,
Sırtımızda sızlattığınız bıçaklar rahat bıraksın artık yollarımızı.

Şimdi dikenlerin üstünde dedikleri yerdeyim,
Şimdi zifiri karanlıkta mayın korkusunun içindeyim.
Sen karanlık kalbimin serseri mayınıydın ya sevgilim,
Ben şimdi kalbi çok soğuk bir kadının kalbindeyim.
Daha anlaşılır şiirler yazıyorum burada,
Anlaşılmaktan korkan şu Cahit var ya, lanet rüzgar...
Onu öyle yakaladılar ki yumuşak karnından,
Artık burnu düşse gözlerini kiraya verir halde.
Yaşadığımı unuttum.
Kendime sahip çıkmadığımın bir sokak sonrası buraya varırmış,
Yaşamadığımı sanmak, sırtımdaki bıçakların biri kalbime saplanınca aklımı başıma toplarmış.
Canım öyle yandı ki, kalbimin minarelerinden yükselen sesleri duydum.
Canım öyle yandı ki, kalbim atıyor mu diye çığlık attığım doktora aynı sedyeden kalbim atıyor diyerek ağladım.
Canım öyle yandı ki,
Yaşadığımı anladım.
Yaşamak bu ise eğer,
Kusura bakma sevgilim.
Bilmeden yaşadım.