Bağışlanmış Acı Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Çocukluğumu bağışladığım evren, canımı bağışlamadı.
Af dileyen ben değilim, affetmeyen sizlersiniz.
Midemdeki kramplardan, sabahki alarmlardan ve babamsız
kahvaltılardan arttırdım bu ağrıyı.
İçimde sayısız kan çukuru biriktirdim, gayya kuyusunda arındı
kinim, nefretim.
Yine de sustum ama neden?
Suratıma çarpılmış kapılardan, ayağıma vuran ayakkabımdan ve
hatta neredeyse çocukluğunu yaşamamış annemden bile sakladım
çığlıklarımı.
İnsanları okudum, kitapları anlattım ve ağrıları yazdım.
Bir gece mahallemdeki yarım turu ağlayarak tamamladım.
O son ihtimali düşündüm hep, hep tasalandım.
Ben içinden çıktığım bok çukurunu özledim ama neden?
Yalancı adamlar tanıdım, fare deliğinden geçen.
Yabancı kadınlar tanıdım, tanıdık filmler anlattım onlara.
Özür dilerim ama bu gerçek.
Hatta ışıl bir keresinde demişti ki, gerçekten gerçek.
Gerçekten gerçek…
Ben öldükten sonra duygularım ne işe yarar ki deyip bir şiir
yazdım. Sonra bir tane daha.
Duygularımı size bağışladım insanlar.
Canımı bağışlasaydınız daha neler verecektim size.
Hastane kapısında göreceğiniz o adamdım ben.
Kapılardan sığmayan o adamdım.
Kovulan ama hep teşekkür eden,
Nefretine rağmen sevilen, seven.
Gayya’yı ve bok çukurlarını tanıyan o adamdım.
Boğazına kadar yalnızlığın içinde, yalana ve boka batmış, üstelik
de sigarası olmayan bir adamdım.
Birlikte yıldızların aslında neye benzediğini düşünebilir, üşüyüp
eve koşarak gidebilirdik.
Ya da bir sigara kaç şarkı eder onun hesabını yapar, buzluktaki
sodaları çıkartmayı unuturduk.
Ama affedilmemek beni her şeyi hatırlayan bir adama çevirdi.
Artık ne ocaktaki çayı ne de paketimde kalan sigarayı
unutmuyorum.
Bir an bile çıkmıyor aklımdan dünyanın kiri ve ben 9 buçuk
yaşımdaki o gözyaşını artık daha net hatırlıyorum.
Bir köşeye yazdığımdan değil,
Bir köşede yazdığımdan.
Unutmadım insanlar.
Ben hâlâ yazıyor ve yaşıyorum.
Şimdi kadraja gülümseyin. :)
Evet, çekiyorum.