Babamı özlüyorum... Şiiri - Selma Doğan

Bir sabah annemin acı feryadıkla uyanmıştım uykudan.
Bana kalk kızım baban öldü diyordu.Daha öndört yaşındaydım. N erden bilebilirdimki ölümün bu kadar soğuk olduğunu ilk defa ölen birini bu kadar yakından görüyordum.Oda babamdı.
Öyle boş gözlerle bakmıştım yüzüne gözleri yemyeşil aralık sanki ölmemiş gibi o an ölümün ne kadar soğuk olduğunu hissetmiş üşümüştüm.
Birdaha geriye gelemeyeceğini düşünmemiştim bile babamın gri metal bir çakmağı vardı.Onu yanından hiç ayırmazdı.Öleli tam bir hafta olmuştu ben sessiz sessiz ağlıyordum yatağımın içinde ve karşımda babam duruyordu. Bana niye ağladığımı sordu senin için baba senin
için ağlıyorum dedim.Ağlama kızım bak ben geldim dedi.
Birdaha gitmeyeceksin değilmi baba dedim. Gitmek zorundayım kızım fazla kalamam dedi.O anda beni sevmediğini düşünmüştüm.
Bir an için susmuş ve babama küsmüştüm. Babam saçımı okşadı ve beni kucağına oturttu bana bak kızım dedi ve çakmağının yeri gösterdi.Annen benim bütün eşyalarımı dağıttı fakat bu çakmağı ağbin sakladığı için bulamadı sabah uyanınca annene söyle çakmağımıda versin dedi.Ve kaybolup gitti.hemen annemin yanına koşmuştum.Anne babam geldi dedim.O bana hadi kızım rüyanı sabah anlatırsın demişti.Bende uyumuştum.
Sabah olduğunda annem hadi akşam gördüğün rüyayı anlat dedi ben ağlamaya başlamıştım çünkü gördüğüm rüya değildi.Babam gerçekten gelmişti.Hiç kimseye kendimi inandıramamıştım.Oanda ağbim girdi içeriye annem ağbime olanları anlattı ağbim gidip sakladığı yerden çakmağı getirdi.Anne kardeşim doğru söylüyor bu çakmağı ben saklamıştım babamdan hatıra kalsın diye
demiş ve beni sarılıp öpmüştü.
Ogünden sonra babam birdaha hiç gelmedi.Fakat ne zaman üzülsem ağlasam babam bana rüyalarımda hep yol gösterirdi.Artık ağlamıyorum. Bir hasretlik var içimde sadece babamı çok ama
çok özlüyorum.