Babacığım Şiiri - Figen Karaca

Güneş güneş usul usul doğup batıyor,
Çiçekler yavaş yavaş açıyor,
Yağmurlarla büyüyüp yeşeriyor ağaçlar,
Bir neşe var hayata dair baharla birlikte.
Güneşin doğuşu demek yeni bir gün demek değil midir?
Oysa şimdi güneş doğmuyor benim baharımda.
Neden çiçekler açmaz,
Yağmurlar neden yağmaz bilir misin?
Bilir misin sensizliktendir.
İçimde bin yıllık hasret var sanki
Seni özlediğimdendir bilir misin?
Sabahları özledim,
Yüzümü bile yıkamadığım sana sarıldığım,
Seni öptüğüm sabahları bilir misin?
Kışın soğuk günlerinde senin kollarında ısındığımı,
Ellerini tutup üşümediğimi bilir misin?
Oysa şimdi çok üşüyorum.
Kışın olmasından değil;
Ama şimdi sen yoksun.
Kolların, ellerin nerede,
Nerede vücudun,
Sen nerdesin şimdi?
Babacığım seni sorarım herkese.
Bir gemi ayrılır limandan
Bermuda Şeytan Üçgenine gidercesine,
Hiç dönmeyecekmişcesine.
Sen de o gemi misin de dönmezsin.
Babacım seni sorarım herkese.
Baharı özledim çiçeklerin açışını,
Kıyaya vuran güneşin kızıllığını,
Bir akşam üstü yürüdüğümüz parkları,
Bir sabah uyanıp sana sarılmayı,
Sıcacık kucağını,
Kızım deyişini,
Babacığım seni özledim.
Her giden gemiye seni sorarım,
Seni sorarım aklıma gelen herkese,
Her şeye.
Gerçekten yıldızlar ötesinde misin?
Babacığım,
Sen neredesin şimdi?

03.11.2002