Babacığım Şiiri - Sinan Karakaş

Babacığım içim yandı ağlayacağım
Ne olur seni bir görsem, sarılacağım
Özlemin içimi yaktı, kavrulacağım
Göz yaşlarım sele döndü, boğulacağım,

Canım babacığım sana doyamadım ki
Çok yıllar geçti aradan sayamadım ki
Kokularını güllerde bulamadım ki
Ellerini doyasıya öpemedim ki

Ah Canımsın babacığım diyecek oldum
Baba kelimesiyle çok ağladım durdum
Baba olsamda da her zaman seni aradım
Ben senin yavrucuğun sen de babamdın

Babacığım ahlarımı attım içime
Seninle yaşayamadım gitti gücüme
İçimdeki ahlar şimdi döndü sicime
Her zaman muhtacım baba senin sevgine

Bildim müslüman olarak sen yaşamıştın
Benlik duvarını elbet çoktan aşmıştın
Altmışbeş yaşına baba henüz basmıştın
Nasıl bırakıp ta beni gittin sen baba

Senden alacağım elbet çok şeyler vardı
Sen olmayınca dünyamı karanlık sardı
Seninle olan günlerim hep ilkbahardı
İlkbaharlarım hep kışa döndü be baba

Raflarda kitabın vardı okuyamadım
Bilirim dostların vardı tanıyamadım
Miras olarak değerli adını aldım
Yolun elbette yoluma rehberdir baba

Zikirlerini yapardın gizli gizlice
Kitaplar okurdun istisnasız her gece
Rabbine aşıktın elbet çok samimice
Bu halinle sana veli diyorlar baba

Her yer ve zamanda oldun başımıza tac
Sinandır her zaman bil ki duana muhtac
Senin manevi iklimine ben acım ac
Yolundan izinden kesin dönmem ben baba