Yılda bir yüzümü görürdü ev halkı
Hatırlarım beni
Uykumda sevdiğini annemin
Hele büyük annem
Aldırmazdım yoldan geçerdi de
Beni gözleriyle öperdi bakıp arkamdan
Kışın
Cama burnunu dayayarak uyuduğu geceler
Sayısızdı kız kardeşimin beni beklerken
Köşe minderinde okur
Mevlâna’yı Hayyam’ı
Ve yalnız düşünürdü büyük babam
Büyük Annem de
Tersler azarlar halayıklarını
Allahı kandırırdı beş vakit namazında
Nil’e resmini gösterecekler bir gün
O hatırlamıyacak
Yanağını yanağına dayadığı adamı bebekken
Nitekim ben de
Hiç tanımam kucağındaki çocuğu şu adamın
Derler ki o çocuk benmişim
O beyaz sakallı asker de büyükbabam
Babam Hasan Sıtkı
Hem asker
Hem şairdi
912’de toprağa girdi
Ne mutlu babama ki
Beni görmeden öldü
Geceleri yıldızları sayan
Uykusunda mısralar
Sayıklayan beni
Kayıt Tarihi : 2.4.2015 13:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Teşekkürler, hayırlı çalışmalar.
Selamlar saygılar.
Babamın mı babasının mı baba evi.
Baba evi içi ana evi.
İçi benim dışı senin.
Ruhum ev halkı bedenim ev adamı.
Ben neredeyim varsam.
"Uykusunda mısralar sayıklayan"
İçten samimi bir sahtekârlık değil mi akrabalık bir nevi.
Ve Allah'ı kandırmak da samimi bir sahtekârlıktır.
Kendinde Allah inancını hissedemiyorsa başkasında hissediyorsa,
özellikle çocuklarda hissedilir ki
çocukları gözeterek yapılan ibadet çocukların gözünde çelişki yaratır.
TÜM YORUMLAR (7)