Aziz İstanbul Şiiri - Nesibe Gülşen

Bir gün seç aziz İstanbul,
Sana bakıp ta gözlerimin dolmadığı…
Kışın soğuk günlerinden olsun mesela,
Yetimlere şefkatlice sarıldığın günlerden…
Hangi ana bunca şefkat gösterirdi yavrusuna?
Hangi çocuk sarılırdı böyle, sen olmasaydın, bir şehrin toprağına?

Bir gün seç aziz İstanbul,
Kar ile el ele verip gelin olduğun günlerden olsun.
İlikleri donarken insanlığın, yürekleri ısıtan görüntünden olsun.
Küçük ellerin duvağını tuttuğu günlerden…

Bir gün seç aziz İstanbul,
Saçlarını çiçeklerle bezediğin günlerden olsun,
Güzelliğin burcu burcu tüterken boğazın gülümsediği…
Biraz erguvan ver elime, biraz eteklerimi uçur,
Gözlerim ışıldasın göklerine baktığımda.
Sonra bir yar ver ey sevgili şehir,
Senin kadar sadık olsun.

Bir gün seç aziz İstanbul, sarı son baharından.
Ağaçların yapraklarını toprağına emanet ettiği günlerden…
Yağmurlarda ıslan ey bereketli şehir,
Islan rahmetinde Rabbinin,
Yıka tüm tozlu raflarını tarihinin.
Ey sadık şehir, yine hatırla geçmişini an be an…
Kimse anmazsa dostlarını, aldırma gizlice sen an.

Fatih’in bağrında yatarken,
Dar gelmez artık gemilere suların.
İstanbul bugün zor, bugün acı;
Bugün ağlamaklı çocukların…

Bir gün seç aziz İstanbul,
Rengârenk yaz ayından
Bir gül ver elime, ısıt yüreğimi güneşinle
Kuşlar cıvıldasın dallarda,
Yıldızlar dolup taşsın gece semalarında.
Şarkılar söylesin tüm şehir mutlu mesut
Oltalar atsın balıkçılar Haliç’te, Galata’da…

Senin al al güllerin, mor erguvanların var.
Haline için için ağlayan kabristanların var.
Her renk ayrı güzel durur üstünde ama
Bunca rengin içinde neden matemlerin var?

İnsanlığın kitabı yazılmış sokaklarına satır satır
Ondan mıdır bunca güzellik,
Bunca heybet ondan mıdır?

Aziz İstanbul,
Ey aziz şehri şairlerin…
Bana sabrından ver biraz vefasızlığa direneyim,
Bana şefkatinden ver ki insanları sevsin yüreğim.
Bana sevdalarını ver,
Aşklarını anlat bana,
Yürek dolusu gözyaşı bırak avuçlarıma.
Yanık yanık türküsü yankılansın denizin…

Ey boğazın gülü,
Ey güllere yaren şehir!
Senle yaşayayım ömrümü, ölümü senle yaşayayım.
Kim vurulmaz ki düşte dahi görse seni?
Sözler yetmez anlatmaya mavi mavi gözlerini.

Ezan sesleri geliyor Süleymaniye’den, Fatih’ten…
İşte, bu şehir İstanbul’dur,
Emanet bize Fatih’ten.