Azem Şiiri - Nimet Öner

Azem

Gecenin kara bulutlarını sisli havasını sert ve kasvetli ugultusunu dagıtan Azem,
Sen varsın diye gökyüzü daha mavi
yeryüzü daha yeşil geliyordu gözlerime
Güneş senin için doğuyordu ve sana doğan güneş gülümseyerek göz kırpıyordu şehrime
Öyle uzaksın ki şimdi bana ve ben meçhulde
Biliyor musun azem
Dokunduğum her dalın kırılmasından bıktım
ve sanırım büyüdüm
O yüzden bu kadar Güçsüzüm bir takım sorunlar karşısında..
Küçükken daha güçlüydüm
beynim daha çok çözüm üretiyor du sanki
Anladım ki büyüdükçe acının
boyutuda rengide değişiyormuş!
yoruldum azem yoruldum
Şu hayatta yaşadığım yıllar içinde kaç gün mutlu oldum bilmiyorum...
Zehir zemberekti herşey.
Taki sen hayatima girene kadar.
Nefes almaya başladığıma inandim.
Üzerimdeki ateşten gömleği çıkardığıma inandim.
Gülümsemeyi öğrendim azem
gülmeyi hic bilmeyen biri olarak, kahkahalarla güldüm

Ama şimdi anlıyorum ki, eskiden sadece Kanatlarım kırılıyormuş
Şimdi ise yerlerinden kopuyorlar yokluğunla
Zaten yaralı olan yüreğime şimdi daha büyük gedikler açılıyor ve gücüm yetmiyor o gedikleri kapatmaya.
Seni hayatimda tutmak ve senin hayatinda durabilmek için gerçeklerle mucadele ettim zorla güzellik olsun istedim
Senden aldığım nefes kadar sana nefes olmaya çalıştım olmadı Azem olmadı
Bazen isyan ediyor tüm duygularım
Sonra olsun diyorum hepsine raziyim yeterki sen iyi ol.
Sen İyi ol ki, kanatlarımı sana feda edeyim
Bu gün çok yoruldum azem yarın daha iyi olacağım
Bu gün çok öldüm azem
Yarın, yeniden doğacağım

Nimet Öner
Lâl