Az aldık Hayattan payımıza

Azaldığımızı hissettiğimiz anlar vardır hayatta.

Sanki zaman, bizden parça parça bir şeyler alır da farkında olmadan eksiliriz. İnsan oluruz, inciniriz, kırılırız… Sonra bakarız ki sayımız azalmış, sesimiz kısılmış, gölgemiz küçülmüş. Belki de bu yüzden “az aldık payımıza” deriz, çünkü aldığımız kadar verdik, verdikçe de eksildik.

Ama işte insan olmanın en ağır yanı da bu: çoğalmak için önce azalmayı, büyümek için önce daralmayı göze almak. Çünkü her eksiliş, ardında başka bir bütünlüğün habercisidir.

Azaldık, evet… Ama belki de bu azalış, bizi kendimize daha çok yaklaştıran bir yolculuğun adıydı.