İki katlı ahşap bir evim vardı takvimlere sığmayan zamanın içinde; çok eskiydi,sabah gün ışıkları Antep işi beyaz perdelerimden gözlerime sızıyordu.Anlamıştım uyanma vaktinin geldiğini…ahşap sedir vardı sol yanımda bense yer döşeğinde iki büklüm yeni bir güneşe bakabilecek gücü bulmaya çabalıyordum.. geçici molanın bittiğini kalkıp perdeleri açmam gerektiğini biliyordum …seviyordum bu evi kaçışlarımın tek adresi kimsenin bilmediği …anlaşılamamanın yada anlatmak istememenin kaçışlarının adresi …kendine neler olduğunu bilmek yada bilmemek tıpkı olmak yada olmamak gibi …cam kırıkları vardı şehirdeki evimin odalarında oysa burası ne güzeldi kimseler yoktu…orada da kimseler yoktu, konuşuyordum orada kocaman konuşuyordum ama bir o kadar da suskundum suskunluğum en sonunda oda kapılarındaki buzlu camları dahi kırdı …hey sen deli yine bir taş attın da kör kuyuya alem çabalasın dursun çıkaracağım diye,hey sen deli ne alim paklar seni ne veli dedin durdun bazense gülmek için yada en azından gülümsemek için çabaladın uffff oofffff offffffff ve işte bitti cam kırıklarını temizlemek gerek ama bunun içinde okkalı bir yürek gerek …bırakalım şehirdeki gürültü evini ben buradayım şimdi ve şimdiyi değerlendirmeli evet işte perdeleri de açtık buyurun efendim güneş hoş geldiniz sefalar getirdiniz,ne arzu ederdiniz bu gün ışığının yardımı ile ne yapayım yok yok önce ayılmalıyım alt kata inip sonrada taş avluda ki kuyudan su çekeyim iyi fikirde kuyuya attığım taşların haddi hesabı yok inşallah su kalmıştır içinde…
kocaman nutuklar çeker insan bazen…işte o kocaman nutuklar bakarsın ki hiçbir anlam ifade etmemiş..bazense anlatır da anlatır kitaplar dolusu yaşam sunarsın insanlığın önüne ama önce kendi önüne koyar kendin yiyebiliyorsan paylaşmayı da istersin…paylaşmayı istemekte güç gerektirir ağzından çıkan o kocaman kelimelerden sorumlusundur artık yorulursun vermekten sonra stoklar sıfıra vurmuştur üretmeye gücün yetse o an kalkacak yapacaksın lakin …işte kocaman suskunluğun içindeyim anlatırım kah üstü kapalı kah açık anlamak anlaşılmak anlatamamak ve en sonunda anlatmaktan vazgeçmek susmak kocaman …ve bu suskunluğunda ise yakıştırmalara maruz kalırsın hey sen nerdesin? neden bitti? oysa biz almaya alışmıştık ama! ! hıı sen kesin depresyondasın… vah ki vah depresyon ne lüks bir duygu onu almaya benim param yetmez diye bağırmak gelir içinden vazgeçersin o an yine suskunluğun altınlarını toplamaya devam edersin… hııı sen beceremedin bakışları kıskançlıklarda cabası hissetmek ne acı.. ardından görürsün ki o an için acır bunca yıl onca emek onca anlatılan ve paylaşılanın yerinde yeller esiyor olduğun yerde mıhlanır kalırsın işte tam o an bir söz gelir aklına diline “ ne anlatırsan anlat anlattığın karşındakinin anladığı kadardır” vah ki vah konuştuğuna mı yanarsın şimdi sustuğuna mı …nerede kime ne kadarını eksik veya fazla verdim diye usunda ki eski konağa kaçarsın …
yazmak için deli olmak lazım herhal,
birde ince bir yürek sızım sızım sızlayan,
acı ile yanmalı imiş her ozan,
heyhat derman aramalı imiş
ne olduğunu bilmediği derdine
dolaşmalı imiş diyar diyar...
kolundan tutup oturduğu yerden kaldırdım dilenciyi
yerine ben oturdum...
el açmak nasıl bir duyguymuş ademoğluna görmek istedim
oturan ben ayakta dilenci
halime bakıp beş para vermediler,birde üstüne güldüler
dilenci kızgın bir o kadar şaşkın
efkarım bile çok geldi bedenime bu gece
duramadı yerinde çıktı çıkacak sandım yerinden
düşüverecek sandım elime
tutamadım yerinde gezdi durdu oradan oraya
Aşık Veysel gibi Yunus Emre gibi
divane deliler gibi dolanır dururum
pantolonunun paçaları kısacık kalmış kocaman çocuk
yoksa senden habersizmi uzadı boyun
saçın başın darmadağınık kocaman çocuk
yoksa rüzgarmı tarasın diye bekledin
zamanı olmayan diyarların gezginiyim ben
yollara düştüm bitmek bilmeyen
zamansızlık uğradığım hanlar oldu
kimi diyarlarda seller oldu,acı oldu
kimi diyarlarda karnavallar
çok susadığım zaman
kağıttan gemiler yüzdürdüm su birikintilerinde
aklım çocukken
gemilerin altı ıslansada hiç bir zaman batmadı...
dev hayaller kurdum
buluğun serseriliğindeyken
olduramasamda kimini... gülümsetti
zaman ötesi evrimsel düşünce
yoğunlaşır benliğinde duygu ötesi
körleşir sağırlaşır
bir terbiyedir kendince felsefe dilinde
ağlamak gülmek acı tatlı öfke ve sakinlik
Bulamazsın şafakta yıldızını
Güneşin sökmüştür doğmuştur aklına
Renkleri harman edersinde
Yıldıramazsın karayı hepsi bir olduğunda
Kumaş yetmez olur çıplaklığını örtmeye
Ruhun engin
Karda kan izleri var..
Solumda soğuk bir yel
Sağımda ise koskoca bir dev
Şiirler ıslak yolcular kayıp
Şehirler de orman yangınları
Caddelerde nehir taşmaları
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!