Aysel Tarcan Şiirleri - Şair Aysel Tarcan

Gurbet menzilinde, virane koyup
Zem, şer diyarına, çıkıp gittiler..!
Bağrını hançerle, habire oyup
Gönlüne pranga, çakıp gittiler..!

Şefkat nadasında, aşk ile bitip

Gülistan baharın talan ettiler
Gençliğini haram yalan ettiler
Etraf dostlarını yılan ettiler
Ölünce ardından kimler ağlasın..!

Nadasta sevda aşk kalbe yabandı

Önce kendin ile yarış
Hazı gören KRAL'ım der..!
Surat maşallah bir karış
Nazı gören KRAL'IM DER.!

Faydası yok ki yurduna

Rüzgâr boran darma dağın edersin
Yelini saçarsın işvebâz dünya..!
Yağmur çamur durma yığın edersin
Selini saçarsın işvebâz dünya..!

Yedi veren gülü gibi kuşağın

Gittiğinden beri yaslı şu gönlüm
Yazımı mahvettin kışa döndürdün..!
Hislerim harabe paslı şu gönlüm
Azabım nüksetti başa döndürdün..!

Gözüm görmez oldu puslu havada

Aşk gülistanına uzansın elin
Şefkat badesini aşırma Ey Can..!
Edeple adapla bezensin dilin
Kelamın hak desin şaşırma Ey Can.!

Mazluma zulm etme kefende cep yok

Her karış toprakta onun adı var
Her yolun başından bir Kemal geçti
Gökte,dağda, suda onun tadı var
Yiğidin aşından bir Kemal geçti

Cihâna sözüyle meydan okudu

Şu kahpe dünyada kimi seveyim
Seçti gitti ömrüm Aşk diye diye..
Var mı bir yiğidi durma öveyim
Biçti gitti ömrüm Aşk diye diye..

Hâk en büyük, ''Aşk-ı '' kokara verir

Aşk denen mevhumun özüne bir bak
Özde Allah vardır Habibullah var
Kendisi nuruna aşık olan Hakk
Ruhu Resule Muhabetullah var..!

Bu aşk ile habibini yarattı

Kadehde mey diye aşkını sunsan
Yine de sevdana kanmaz mı dersin..!
Berduş yaşayana köşkünü sunsan
Nankör ise kalbi anmaz mı dersin..!

Canı adadığın ile kalırsın