Hızla kopan takvim yapraklarında geçip giden günlerin, ne kadarı bana aitti bilmiyordum… Bildiğim tek şey vardı, senden kopmaya başlamıştım… Geriye dönüp bakıyorum da, ne güzel günlerimiz olmuş seninle… Çocukluğumun ardından sana varmışım… En güzel yıllarımı vermişim sana… Nice gün doğumları, gün batımları geçerken ömrümden; sensiz yarınları hesaba katmamışım… Delişmen sabahlarda taze bir gül yaprağındaki çiğ damlaları gibi düştün kirpiklerimden… Kim bilir kaç baharı birlikte karşılamışız farkında olmamışım…
Yazık… Buraya kadarmış her şey… Nefes kesen koşuşturmalar içinde geçtin gittin benden… Gidemediğimiz uzak yollar, yüzemediğimiz denizler, düşleyip gerçekleştiremediğimiz hayallerimizin sonu hazandı… Velhasıl doyamadık birbirimize, doyasıya söyleşemedik… Deli bir rüzgarın ezgisinde, ayrılıkla yüzleştik…
Nasıl yanıp söndü yüreğim deli sevdalarımda, nasıl tutamadım avuçlarımda seni, nasıl sığdıramadım seni bol vakitlerime, nasıl… Hep dar zamanlarda yaşadım anlayamadım değerini… Pembe ve beyaz renklerle bezenmiş düşlerim vardı oysa…
Sen varsan yemyeşil bir ormandır düşlerimin sonu
Zaman lehimize akar gider sonsuzluğun içinde
Sesin yankılanırken dağlarımdaki papatyalarda
Senden başka her şeyi unutturan bir denizdir endamın
Ne yapmalıyım kendimi anlatmak için, itiraz edemediğim sensiz yetimliğimi anlaman için daha kaç geceye yazmalıyım hüznümü… Keskin ayazlarda daha kaç gece sarılmalıyım özlemlerin boynuna…
Unutmayı bilmem ben, yalnız seni sevmeyi öğrendim… Sevdamı içime sindirdim… Her yıldızda seni görmeyi öğrettim gözlerime… Gönlümün kıyılarına vurduğun vakit, mehtabımın sen olduğunu göreceksin… Sandalımdaki tek küreğe sarılıp gecelere meydan okuduğumu görmedi senden başka kimse…
Anlatamasam da korkularımın sebebini anla sen sevgili… Yokluğunla baş başa bırakma beni… Belini büken umutsuz sevdalarını, yürek yarelerini sil bir kalemde, bana gel… Gel ki ölüme gidelim el ele… Gel ki meydan okuyalım hayata…
Sensiz geçmeyen geceler çıldırsın sevdamın ateşinde… Tek rehberim gözlerin olsun kör karanlığımda… Gönlünün pınarlarında serinlemek, uğrunda ölmek nasibim olsun…
Anlatamasa da hiçbir cümle, anla sen söyleyemediklerimi… Açlığım ol, susuzluğum, yoksulluğum sevdadan yana, başımın belası ol be can… Yeter ki sen ol… Mühür gibi yüreğimde, dua gibi dilimde, hayat gibi gözlerimde, nefes gibi dudağımda taşımazsam seni, SON’um ol…
İzin ver hayallerimize varalım bitimsiz vadelerde… Bırak gözü kör olsun hasret dolu aşkımızın… Yaşayalım avuçlarımızın pınarında, su gibi berrak ve derin olsun… Üşüyen ellerimi avuçlarının kor’unda ısıtmalısın, geçen günlere inat hergün daha çok sevmeliyim seni… Hangi güç durdurabilir ki beni…
Bir deniz kıyısında, serin bir akşam üstü… O bilinmeyen koynuna sermişsem kurumuş güllerimi hata mı ettim yar… Hiçbir tanım tanımlayamazken aşkı; tenimdeki gül kurusu yapraklar sevdamın tek tanığı. Unutma sonbaharım ben, nam-ı diğer hüzün. Sevdam bir kuru yaprak gibi sürükleniyor, duyuyorum ama kıpırdayamıyorum, kaçmasından korkuyorum. Tükenirken umutlar; saçlarım rüzgar, bakışlarım ateş olur da, bir tek adın kalır dudaklarımın arasında… Ellerim elveda olmadan umutlarını borç verir misin bana sevgili?
Sensizliğim yetmez gibi kafiyelerimi de aldın gittin. Can çekişmede ıssız kaldı boynu bükük kaygılı şiirlerim. Çaresiz günlerde, umutla düşünen şiirlerini izleyeceğim. Karşıma çıkan her mısranı kırıp ben arayacağım içinde. Kendimi bulamadığım her dize mahzun bir şekilde göğsüne yaslayacak başını. Sığ bir denizde boğulacak kaleminin ucundaki derin anlamların. Geçmeyecek zaman yar, ışık ışık gözlerim hiç değişmeyecek.
Belalı konuları olacak şiirlerimin. Bıkmadan, usanmadan aşkın kaygan duvarlarına tırmanmaya çalışacak dizelerim. Düştükçe aşkı üfleyeceğim ruhuma. Bırakmayacağım. Bırakamayacağım. Hayatı sevgiyle yorumlarken; serinlik yağacak yıldızlarıma, göğe bakan çocuklarımız olacak her mısra sevgili.
Ölüm ve yaşam arasındaki gelgitlere kapılıyorum yokluğunu şiddetle duyumsadığımda… Adımlarının ardında toza toprağa karışırken düşlerim, harflerinin güzelliği geçiyor içimden… Şimdi neredesin… Ne yapmaktasın… Hangi mürekkebin sessizliğinde susmaktasın… Bilmiyorum…
Gönlümün Sonbaharı/Sevdamın Eylül’ü
Koynunda Yer Aç Yüreğime
Haberin var mı sevgili?
Boğazıma yıldızlar dökülüyor
Adını ağzıma alsam çölleniyor dudaklarım
Bozdum Hayatın İmlasını
Şiirlerim kopardı hayatla bağını
Yedi canlı bir keder yakamı bırakmadı
Bendeki boşluğun dolmadı ne yapsam.
Tarihsizleşirken günler, saatler durdu
Bir gün daha karardı işte… Sona erdi aydınlık gece… Herkesten çok dertlerime yandım ben, şimdi külleri savurma zamanıdır…
Sonbaharın gülleri açtı yine… Öyle güzel öyle mahsun, tıpkı bir masal gibi, mutlu sonla bitmeyecek… Yapraklarında hüzünler… Çiğ damlaları düşerse kırmızısına güller güler… İçlerinde bir umut yeşerir hazana rağmen… Özler güller… Sözler verir kendine “Hiç bitmeyecek, hiç yaprak dökmeyecek goncalarım her dem taze”
İçlerindeki umut sararır zamanla… Güller narin karşı koyamazlar ki sonbahara… İnanmak yeter mi ki yar… Sözler vermek, umut etmek, özlemek taze tutar mı gülleri… Gül de bilir beklenen bülbül gelmez bu baharda… Biçare bırakır ilk yaprağını rüzgarlara… Canından bir can kopar, gider uzaklardaki sevdalı bülbüle…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!