Ayrılık Makamı Şiiri - Zeyneb Özge Yazıcı

Mükrim bir zamandan

Rüzgar ölüsü benz’ler giydim tenime

Üşüyemiyorum doya doya

Mıh’lanıyor iliklerim öte beri ziftlere!

Paklanamayan gündüz merasimlerinde dirseklerime kadar mateme batmışım!

Ölmek kolaysa

Direnmek niye..! ?

Alnımdan akan ter fırtınasına boyun eğemezsin sen

O kadar cömert sancılara gelemezsin! !

Değil mi ki..

Hep öldürmek yanlısıydın?

Hep kolaya kaçmak,en müdaafa-i bahanendi

Bir kez dirilesi dursam,tekrar’lanmak dehşetiyle boğazın sesinle iliklenirdi!

Meleksimâ duruşlarından soyunalı,hep aynı ‘kendin’i üşüyorsun

Ve bana bir göz pınarı büyüklüğü kadar bile ağlayamıyorsun

Ne/yi yaşadık biz kahr’ım?

Hangi çile/m/de mübarektik! !

Neleri aştık ki, ödüllenelim birbirimizle! !

Haklıydın belki de

Bir kez değil, bin kez de ayyuka gölgemi bahşetsem

Yaranamam kirlenen biz’e!

Durulanamıyoruz artık,boyumuz kadar siyahız

Fırçanın ucunda

Tuvale hapis birer hal’in avcısıyız.

Gidecek yeri olmayan birer aşk mağduruyuz

Ve ben artık

Nefes almamayı,seni solumaya tercih ediyorum

Figanımdan feryatlar toplayan bir gün’e

Hiçliğimi soyunup

Sensiz de adımlanacak ve fakat,elbet kolay olmayacak bir yol’a baş koyuyorum..

Diz çöküp davamın önünde

Gitmek kadar asil ve ‘dön’ denemeyesi bir bela ararım da kendime

Gözlerine uçurum üflenmiş bir sefilin son gamzesi olurum,yüzünde!

Çileleniyorum,hal’ime bak

Git gide,öteleniyorum her şeye

Senli bir ömrün,sensiz son kavminde

Yaprakları sessizlikle yırtılmış bir takvimin

Görülebilecek en son yan’ı olabiliyorum! ?

Merasimsiz bir elvedanın,ayaklarıma doladığı iki adım ileri,bir adım geri nöbetleri

Tahammül edilemez bir can zübbe’si! ..

Doyabilirim sensizliğe her zalimlikle

Giderken, asil bir yaranın kanamasını üstüme giyerim de

Dilimden sarkan bir türkünün son çağrısı olurum! ?

E haydi,sabırsızım ‘tek’ kalmaya! !

Ne kadar erken ayrılık,o kadar tez bir yalnızlık

Daha,alışmanın kucağına yatıp,şefkat dileneceğim! ...

Kendime,yalnızlıklar besteleyip

Yağmur yağdıran gecelere söyleteceğim! ?

Malum,ziyan etmemeli ‘kalan’(!) hiçbir tek hacmi!

Susabilirim artık değil mi! ?

Müsadenle sevgili,ortama gönül uydurmam lazım!

Biraz çoğul,biraz tekil

Ama sadece ‘kendim’siz bir senfonide

Ağır ayaklanmalar eşliğinde

Çırpınmalıyım dehlizimde!

Bizi biz’e kavuşturan

Ayırsın seni ben’den

Beni sen/lik/den

Durduramıyorsak zamanın ilerleyişini

Ve geçmişe bakıp da

Geleceği ısmarlayamıyorsak önceden

Ben ölmekten daha kolay bir eylem göremiyorum!

Zılgıt düğümleriyle çığlıklanan sesime

Rüzgarı yumdum

Gayri,yettim ölecek bir yaşa! ?

Ismarladık Allah’a

Ismarlandık Allah’a

Adım,adım,adım

Varıyorum zindan müsveddesi bir hayata..

Vira’Bismillah! ! !