Merhum Aşk Şiiri - Zeyneb Özge Yazıcı

Bir iltifat mağduruydu gözlerin

İçsiz geçirmelerden çekilmişti kirpiklerin

Mim gibi bak/tır/ma..

Neden sonra, susulmuşcasına sessizdi sözlerin! ?

Evvelden bir hayat çalamıyorum kendime

Önüme sunulan diken efkarı yolların gezginliğinde, mübareğim! !

Kaçamıyorum ellerine anka değen girdabından

Dilime sürülen karanlığın ezbercisiyim! !

Makamına ten sürçmüş bir ezginin kaçıncı esişisin sen! ?

Rüzgara söyle,haber etsin seni önceden

Yoksa,

Tutunmaya yüz vermeyen bir serseriliğin ucunda sallanıyorum! !

Saçlarımı bir intihar örmüş gibi

Tokası civanlı bir sema!

Yok yok

Giderayak öldüreceksin gitmelerimi

Tutma n’olur kalbimin mecalini!

Bırak, ölümün keskin kokusundan üstüme bir nefer giyineyim! !

Sonra fark ettim, neden bu kadar ırmaklıydı gözlerin! ?

Beni kendinle ödüllendiremeyecek kadar bile sevememişsin

Ama yine de vicdanını üstümde gezdirmekten eksik değilmişsin!

Hayret! ! !

Nasıl da kandırılmışım elime verilen her bir gün’le

Ve daha da yakınlık hissetmişim güneş kirpiklerime gölge edince!

Oysa

Ne sözü tutulası bir sevda yemini var

Ne de gırtlağından haykırışlar ısmarlayan bir küçük söz güllesi!

Kaçar adım uzaklaşan

Ve bana hala acımı körükleyen izler bırakmaya çalışan

Ve hatta bütün bunlara ‘hatır’ ismi koyan sen değimlisin, gecenin süzülmüşü! ? ?

Sen değimlisin..! ? ?

Ne istiyorsun daha, kendini avutmaktan başka

Ben doğarken sana mı sormuşum!

Ki bu kadar öldürmek yanlısısın? ?

Ben severken sana mı sormuşum!

Unutulmak için bu kadar ısrarcısın? ?

Beceriksiz bir ayrılığın kol kanat gezdiği şu günü bir devredebilsem!

Seni,‘unut/ama/mak’ soyunun ayakları altında bir gezdirebilsem!

Sesini kuyu bohçalarıyla ört bas edebilsem!

Kendime

Ve sadece yaşayabilme umudumun olduğu birkaç güne ya da saate sensiz bir giriş yapabilsem!

Sonra bir türkü tutursam ağıt makamından!

Dilimden ‘seviyorum’ları yağmalasam!

‘Keşke’ dememek için o geceden iflah gözlerine son bir kez gözlerimi tükürsem!

Ve gitsem....! !

Malub edilen sözler,kelimelerden ölü doğar ancak

Merhum harflerin azizliğinde fatihalar dökülür güller yerine!

Kendimden kaç parçaya daha bölünebilirim ki! ?

Kaç kez dirilebilirim uçurumun topuklarındaki sessizliklerden! ?

Sana kitabeler mercanından ayazlar bırakabilirim suskunca..

Aslında

Benden uğrayacak hiçbir söze muhtaç değilsin

Sadece direnemeyeceğimden emin olmak için dibimden izlemektesin bu vahşeti

Korku kuşanmış bakışlarımın damlasından gönlüne içirip, içine su sermiş mi olacaksın! ?

Böyle mi avutacaksın kendinsizliğini! ? ?

Yazık etme merhum’um

Yazık etme ömürsüzlüğüne

Elbet bensiz kalacaksın acele etme!

Ecel’e itme beni hemen öyle...!

Maraz bir kaldırımın için/d/e adımlarım sıkışıyor

Koşarak varamıyorum öte’lere…!

Beni bekleyen kefen yanlısı bir soğuk var,biliyorum

Saçlarım tel tel yoğrulurken mazlum/e bir eser gibi rüzgarın mevlidinde

Yalanlar söyleyen diline mührümü vurdum! !

Susturdum seni işte,tam da ‘ben’ tarafından...

Acele ve ecel’e uğurlanan gayri bir istirahatte

Sana sadece soğuk’lanabilirim..

Bir ölüden daha ne bekleyebilirsin ki..! ?

Ömrüm de bir leyl lekesi var artık....! !

Şimdi ellerini göğe döndür de

Kınalar yakılsın avuç içlerine

Bak/ma öyle acınası hallerle! !

Susuyorum

Pusulmuş kenar mahalle diplerinde

Bir yerde ölebilirim

Becerebilirim,içime üflenen münasip ölüm’ü yaşamayı

Adımı kötüye çıkaran bir ‘aşk’

Susulsa da,konuşulsa da artık her şey çıplak! ! !

Merhum derdik ki

Bensiz öl/e/me emii! ! ! !

Şimdi beni öldürdü de

Sorun bir

Yaşayabiliyor mu kendi/ni…! ? ?