Ayrılık Makamı Şiiri - Cinan Emanet

Gözlerin
Eylül darbesi
Gülüşün;
Uzak ülkelere sürgün edilişim.
Bakışlarının altındaki anlamlardan
Devşiriyorum cümlelerimi.
İşkencelerde soğuk bir gülümseme
Oluveriyorsun bazen.
Bazense kendime bile söyleyemediğim
Bir sır oluveriyorsun.
Kederli bir ilkbahar akşamı oluyorsun
Nisan mahmurluğunda bazen.
Ne yüklesen ben çıkıyorum
Her hüznün altından.
Heder edilmiş bir ömür kadar zayi,
Yitik bir hayale
İliştiriyorum tüm umutlarımı.
Gözüm ilişiyor gözüne sonra
Demli bir hüzün konuşlanıyor
yüreğimin en ücra köşesine.

Hiçbir yangından kurtarılamayacak
Hiçbir tutanağa işlenemeyecek kadar
Tarifsiz sancılarımız var...
Soğuk, sessiz bir gecede
İstemeden hatırımıza firar eden
Ayrılıklarımız var artık.
Ve ben
Kendi cinayetimde
Hem maktul hem sanık
Yani hem kurban hem suçlu...
Yüzüme bulaşıyor yüzün,
Yüzündeki hüzün.
Ve ağtlar yakıyorum
Ayrılık makamında.

Sonu hazan cümleler biriktiriyorum
Sana.
Ne biriktirdiysem bu sevdada
Sularıma katıp sürüklüyorum ardımsıra.
Kendime refakat ediyorum
Bu ara sokak sevdada.
Bütün bu hüzünlere, bu ayrılığa rağmen
Sözümün özü kadar seviyorum seni.
Gülüşündeki hüzün,
Bağır çağır söylediğin şarkılardaki
Sessizlik,
Bakışındaki keder,
Ve yüzündeki gölgem kadar
Seviyorum seni.