Uçurumun kenarında,
Bir yaz daha geçti.
Kırışık esmer yüzüm,
Delici kara gözlerinden vazgeçti.
Zaman dediğin akıp gidiyor.
Keşke bir yaş olabilseydim diyerek,
Özünde kanayan o yaralı yer,
Hiçbir kâğıda sığmıyor ki, be yürek.
El ayak çekilince,
İçine düşülmüş yalnızlığın korkusu,
Yetim kalan çığlıklarımdan geçer.
Üşütür basıp geçtiğin bu boşluğu.
Ter akar sözden,
Ayrılık günü gelip çattığında.
Canhıraş bir ses yükselir;
Kapılar bir bir kapanır o esnada.
Hüzünlü bir ağıt
Boğazında şişer, büyür.
Mecalsiz kalıncaya kadar,
Sonsuz bir kahır ve ıstıraba dönüşür.
Şakaklarına kar yağar baharında.
Acı, çok acı bir şey bu ayrılık günü.
Araya yollar girer sonra yıllar;
Görürsün, tutamazsın bir türlü göğsünü.
Çok uzun bir Allah’a ısmarladık.
Gelir ya kulaklarına,
Dudaklarından avucuna düşer;
Soluna kadar kazınır en sonunda.
Her tarafına diken batar.
Anlatacak bir şeyin bile kalmaz.
O son cümleyi fısıldar kulağına;
Bir türlü aklından çıkmaz.
Gece gündüz hatırlarsın;
Parça parça sökülür kalbin.
Issız bir yerde dilin susar,
Vatansız kalır kabrin.
11 Ekim 2023 / Çarşamba / Ankara
Kayıt Tarihi : 24.2.2025 15:12:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
"Ayrılık, zamanla unutur gibi görünse de, kalpte derin izler bırakır; her anı, hatırlanmanın acısıyla birleşir ve sonsuz bir hüzünle yankılanır."
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!