Ayrılık Atı Şiiri - Halil Kumcu

Ayrılık atına eyeri vurmuş,
Bir zamanlar dizlerinde yattığım.
Boş işlerle yazgısını unutmuş,
Ben kendime ettiğime yanarım;
Sevda dedikleri kapkara yolmuş.

Yaralı yerin bakışıma gelir,
Gücüm yetmez bir türlü unutmaya.
Yumruk gibi göğsümde düğümlenir,
Nasırlı ayağım başlar yanmaya,
Gözümde kanar, sesimde dizilir.

Bu bir daha dönülmeyecek yerde,
Ayrık otu düştü, eğrelti yenmez.
Ne ben sende olurum, ne sen bende;
Harf harf, hece hece sustum, gelemez.
Hatıralarım soldu, gül benzinde.

Şu gönül girdabında yaşanmışlık,
Yitik bir aşkın gölgesinde ömür.
Acı damla damla hem de asırlık,
Gezdiğim kentin sokakları üşür;
Özlemek var ya, beklemek yok artık.

Tam da yazgı geldi yaşıma çattı,
Bedenin saran şehre elim değmez.
Sıla şarkısı gurbete kazındı,
Ayağımdaki prangayı eskitmez;
Ne olur bir ses hicranım çağırdı.

Hatıralar bulanık bu ezberde,
Kapalı kapının ardında kaldın.
İnce kesik bir çığlık son nefeste,
Kirpiğimin arasına saklandın,
İzim yolumda kayboldu çehrende.

Öyle bir gün böyle beni kandırdın,
Can dediklerim kefen kafesinde.
Cismine hasret kalemin sandığım,
İçi zehir dolu bir kadeh vardı;
Nasıl üzgün içim her seferinde.