Ayrılık Anı Şiiri - Orhan Dal

Gözlerinin içinde resmim duruyordu
Ayrilik günüydü agliyorduk
Rüzgar bulutlari uzaklara sürüyordu
Belki bulutlar degil basimiz dönüyordu
Her nefes alista birlikte ölüyorduk

Sehrin ortasina karanlik çökmüstü
Gözlerimize çoktan çökmüstü
Sehrin üzerinde bulutlar yürüyordu
Sokak lambalari kaygisiz gülüyordu
Ay ve yildizlar sönmüstü
Ellerimizle birbirimizi ariyorduk

Bu sehrin kalabaliginda seni kaybettim
Kalabalik gözlerime çöken karanlik
Her sokak lambasina seni soruyordum
Gördügüm her gölgeye dogru yürüyordum
Kaldirimlari da sariyordu ayrilik

Bu sehrin kalabaliginda ölecegim
Yalnizligim ortasinda beni vuracaklar
Sensiz soguk kara topraga girecegim
Sen elinden bir bardak düsüreceksin
Irkilip belki öldügümü hissedeceksin
Gelirsen mezarliga kabrimin basina
Aglamayacaksin...Aglamayacaksin

Bu sehrin üzerinden geçtim
Sisliydi, nemliydi, bulutlar hüzünlüydü
Sehir parliyordu
Seni gördüm yüregimden
Hüzünlü gözlerle ufka daliyordun
Evine gitmekten korkuyodun
Kurumamis topragima simsiki sariliyordun

Simdi sehir yalniz ben yalnizim
Sen öksüz ben öksüzüm
Bu sehirde sevda yasiyor
Ben yine üzerinden geçiyorum
Sen uyaniyorsun, sehir ayaklaniyor
Artik yüregimi susturamiyorum