Aynı Yarada iki Nefes / Düet

ERKEK:
Gücüm kalmadı artık.
Sustum bugün, hem kendime hem sana.

KADIN:
Biz zaten çoktan yorulmuştuk,
cümlelerimiz diken olmuştu birbirimize.

ERKEK:
İçimden sessizce gittim…
Çığlık atmadan, kırıp dökmeden.

KADIN:
O testi o kadar önce çatladı ki… sen sessiz gitsen ne, gitmesen ne?

ERKEK:
Bardaktan taşan son damlaydı bu yaşananlar.

KADIN:
Bardağı taşıran son damla olsa ne, olmasa ne?
Zaten dolmuştu içimiz.

ERKEK:
Aynı yolda yürürken bile başka yönlere bakıyorduk.

KADIN:
Başka yönlere baksak bile,
aynı duyguları hissetmiyor muyduk?
Şimdi o yolda geri dönüş yok artık.
Yan yana yürüsek ne, yürümesek ne?

ERKEK:
Göz göze gelince bile yabancı gibiydik.

KADIN:
Çünkü herkes gibisin artık!
Gözlerim seni aramamaya çoktan alıştı.

ERKEK:
Ben seni eksik sevmedim,
Bunu bil.

KADIN:
Ama eksik kalan bir şey vardı, ikimiz de tamamlanamadık.

ERKEK:
Sevmek bazen yetmiyor işte…
Sabır yoruluyor, kalp daralıyor.

KADIN:
Zamanı geçince hiçbir sevgi eskisi gibi olmuyor,
çiçek bile mevsiminde açıyor.

ERKEK:
Gözyaşımın son damlasıyla seni kalbimden uğurladım.

KADIN:
Benim yüreğim ise sende kaldı,
Ama, geri versen ne, vermesen ne?

ERKEK:
Bu gidiş kolay değildi,
Sadece başka çarem yoktu.

Kadın:
Ben sende kalmak için çabaladım, Fakat tutunacak bir dal bulamadım.

ERKEK:
İçim boşaldı sanki,
Nefes bile ağır gelmeye başladı.

KADIN:
Bir adın bile kalmadı içimde,
Adımı ansan ne, anmasan ne?

ERKEK & KADIN:
Bir hayaldi bizimkisi,
Belki ruhlarımız, daha önce bir yerlerde selamlaştı,
Belki biz yine sevdalıydık birbirimize,
Ama artık gelsen ne, gelmesen ne?
Yürek kırıldı bir kere...