Aynı Son Şiiri - Filiz Bülbül

her aşk yaralar insanı, bu sana yazdığım ilk ve son şiir olsun
bir bardak su içsem boğazımda bırakan yaşamın elinden kurtaramadım içler acısı kaderimi
farklı bir son bekleyip aynı yolu yürüdüm, aynı yerde kanadı topuklarım, şaşırmadım
umut edip sırtımı dönsem de her şeye, içim dönmeyip hep o umuda baktı
kapanmış yaraları kanayana kadar kaşımak bana yakışır
ve derman niyetine tuzla gelen elini yoldan çevirecek değildim
her aşk yaralar insanı, evet, şaşırmıyorum
güvenilmez olan yaşam değil, insanlar diyorum kendime ısrarla
kim kendini teselli eder kendi hataları yüzünden bilmiyorum
hani diyor ya Selim Temo, “bir aşk’ta mutlu bitsin!” diye
ben de diyorum ki; eğer bu aşksa, sonu mutsuz bitmek zorundadır, insanlar muhakkak o mutsuzluğu tatmalıdır, yoksa aşk olmazdı
insan savaş gibi bir yanılgıdan kurtulunca ayakta duracak güce bir gün illa ki erişir, duvar gibi olur her şeye karşı
hesap ediyorum bu kaçıncı duvar oluşum, kaçıncı katı umutsuzluğun ve hüznün
her şey bitebilir, başlamadıysa eğer
inan bana her şeye, her gidişe ve her bitişe alışılır, merak etme
bu sana yazdığım ilk ve son şiir
gelmiyor içimden devam etmek çünkü
daha fazlasını kaldırmıyor yüreğim