Aynı Şehirdeydik Şiiri - Mehmet Tüzün

Aynı şehirdeydik nefes alışını hissedebiliyordum
Birbirimize bedenen çok uzak ruhen çok yakındık
Hayallerimde bulabiliyordum lakin gözlerimin gördüğü
Her yerde kayıptı
Onu bulmak için attığım çığlıkları duymuyordu belki

Sonsuz ucu bucağı olmayan hiç tükenmeyecek
bir umuttu onu beklemek
Gülümsemeyi kalkan bilmiştim kanayan yaralarıma
Mutluluk mu ne zaman biraz yakınlaşsa ardından çokça uzaklaşıyordu

Önemini kaybetmiş anlamların nasılda basitçe anlamsızlaştığının Farkına varabiliyorum
Kayıp geçen zamanın telafisi yok
Dürüstlüğün bedelini ödeyecek iyi niyetime veda edeceğim
Silmem gerek aslında yazdıklarımı
Hiç yazmamam gerektiğinin farkına vardığımdan beri