Aymaz Şiiri - San Sür

sen yokken
akasya ağaçları büyüttüm
düşsel vadilerde
dumanı tüten bacalardan
huzur çaldım
ardıç ağaçlarının
kokusuna hapsettim seni

biriktirdiğim deniz taşlarını
kurumuş gül yapraklarını
attım balıklara
kanatları ağırlaşmış bir serçenin
gözyaşlarına şahit oldum

- ve bahara çok vardı sustum-

her işe burnumu soktum yine
işsiz kaldım

sen yokken
yapayalnız dolaştım
kalabalık caddelerde
insanlar uygar köleler gibi
gelip geçiyordu yanımdan
Ebrehe'nin orduları
kuşatmıştı sanki bu şehri
güneşimi kapatıyorlardı

ve şimdi sen
gelsen diyorum
gelmeden Ebabil kuşları

çünkü
takatim kalmadı
bir şemsiye açımı

ss/yediocakikibinyirmibeş