Aylak Gençlik Şiiri - Nuh Yıldız

Gençlik, çığırından çıktı, sonunda
Okul yok, şöhret olmak umudunda
Aile bağı, sevgi, saygı tükenmiş
Ana, baba’da kimsesizler yurdunda

Oğlan utanmaz, küpeler kulağında
Aynı mantığa uygun, kız kolunda
Atanın izindeki gençler, yozlaşmış
Alın teri, onun hiç yok’ki umurunda

Herkes, başının çaresine bakıyor
Yatak tan’da öğle vaktinde kalkıyor
Düşünmez’ki bu ev nasıl geçiniyor
Şu değirmenin suyu nerden geliyor

Hiç zora gelmez hep kolayı seçiyor
Zaman akıp gidiyor, ömür geçiyor
İşte tükendi umutları, tüm beklentileri
Vermiş kendini alkole ha babam içiyor