Ayaklar Şiiri - Burak Fatih Aydın

Hep baktı derin bir nefes
Elleri gözleri bıraktı
Derdi ayaklardı
Kısa mı uzun muydu saçları
Peki ya dudakları
Kaşlarından bahsetmedi hiç
Yere baktı göğe baktı
Tek gördüğü buğulu bakışların
Narin ayaklardı
Özgürlüğe kahretti
Prangalar düşündü, zincirler
İnce bileklere
Akıp giden ırmaklara inat
Yosun tutan taşları
Kök salan ağaçları
Dağların sarsılmayışı
Hepsini bildi yine de ayaklar dedi
Duyduğu göğün uğultusu muydu
Taşların iniltisi mi fark etmedi
Sımsıkı sarılmak istedi
Belki o zaman, belki o zaman
Oysa bir ceylan vuruldu
Serçenin son nefesiydi duyduğu
Dağın yıkılışı, köklerin çatırdayışı
Kolları hiç bir ruhu saramazdı
Kalın kaşlarını fark etti
Örülmüş saçlarını
Taşın çatlayışını hissetti
Çünkü insan
Ayakları olmadan da gidebilirdi