Ay ile kelebek Şiiri - Arzu Aslı Karayel

Ormanın birinde bir kelebek yaşardı.
İnce, narin kanatlı.
Hep seyrederdi o bembeyaz, parlak ayı.
Bir de gülümseyen gözleriyle ona baktı mı,
Yoktu ondan şanslısı.
Geceler onun sabahıydı.
Kollarını uzatır ona doğru uçardı.
En yakınına gidebilmekti tek amacı.
Sarılmaktan da öte küçük dudaklarını yanağına kondurmaktı.
Seviyorum seni dedi o bembeyaz melek yüzlü aya.
Ay gülümsedi kelebeğine bir kez daha.
Ben de seni seviyorum dedi; gelsene yanıma.
Nasıl da onurlanmıştı ışığınla.
Sanki O hep vardı…
Tüm yarınını kucağına alarak açtı kanatlarını.
Uçtu…Uçtu…Uçtu…
Ta ki nefessiz kalana dek…
Ve son kez açtı gözlerini yüzünü görebilmek için.
Yine gülümsedi sevgilisi küçük kelebeğine.
Gördüğü son bakış onun gözlerindeydi.
Mutluydu; yokluğunun olduğu kadar varlığının da sebebiydi.
Koskoca bir altı hafta daha yaşasaydı, yine onu severdi.

Şimdi her lacivert gecelerde kelebekler,
Ay yüzlüsüne haber getirirler, kendisi yok ama sevgisi seninle diye.
Derin rüyada ki o sokakta kucak açıp belki de hala çağırmanı bekler…