Bekleyiş Şiiri - Arzu Aslı Karayel

Yine üzüldüm belki on dakikalığına,
Belki bir ömür böyle kalacağım.
Umrumda değil her yer yıkılsa da.
Sen yoksun, eskisi gibi konuşmuyorsun.
Aşkım derdin çok sık söylemesen de,
Ama gözlerinin içi gülerdi yıldızlar gibi.
Bir türlü duramayan kalbim daha sıkı sarılırdı sana.
Dostluğunu hiç istemedim.
Sen asla dostum olamazsın çünkü.
Yaşamımı kollarına bırakacak kadar aşıkken
Ve ruhumun yarısı bedenindeyken.
Aşkını çok gördün belki;
“Sen de kimsin? ” dedin içinden, “bana layık mısın ki? ”
Layık mıydım ben de bilmiyordum.
Ama gözyaşlarım gizlenirdi gözlerinden,
Kendini hasta zannettiğinde bile.
Tüm varlığım yeniden güldürebilmek için senindi.
Bana verdiğin sözler bile o an umrumda değildi.
Anlamıştım yanında olmam için söylediğini ya,
Olsun benim yüreğim yine de inanmıştı sana.
İnanmak başarmanın yarısıydı çünkü.
Peki ben neyi başaracaktım ki? …
Sevgim, sevginin ölümsüzleşmesini mi sağlayacaktı?
Her şeye rağmen yanındaydım;
Bu bilinmez, karanlık koridorlar yıldıramazdı gücümü.
Yürüyecektim, ellerinden tutup.
Yürüdüm de.
Çıkardım seni korku dolu sokaklardan.
Yeniden güldüğünde ne güzeldi yaşam.
Aylar sonra değişmeyen duygularım inanamamıştı bu kadar değişebildiğine.
Oysa sen hala bir varmışla başlayıp,
Bir yokmuşunu getiremediğim biricik masalımdın.
Ve ben yalnız sokağıma bıraktığın bir yalnızdım.
Gecelerin lacivert koyuluklarında seninle parlamayı bekleyen bir yıldızdım.
Verilen sözlerin önemi yok sevgin olduktan sonra.
Bir ömür daha beklerim seni,
O ömür her ne kadarsa…