Ay Dogunca Şiiri - Seyfi Karaca

Ay dogunca
Yeryüzünü kaplayan kanatlarinin altindaki ormanlar ve daglar
Yorgun sessizligini koyu ve esmerlige bakip seyreden gözlerle
Kapanmis baryerlerin ugrundan saati gelip gecen trenin
Hakik boncuklarinin süsledigi gerdanina mahsusun
Bütün kalabaliklari süzüp secerek hatirlarsin bir gün belki hediyesinden
Günboyu günesin ve gölgenin oynastigi sularda iskeleye ine cika
Yaylima cikmis eski taylari kisnercesine mendirek ve merdiven
Hic acilmiyor
Veya aciksa hic kapanmiyor toza dumana camlar
ve kurmali yaylida iki türlü cello tamburla gezinip
Bu günlerin agir aksak sisli puslusunu cay icer gibi aksam cüküsü sirasi
Dadanmis luzumsuz sesleri disarda birakip, iceri alarak geceyi
Göl üstünde derin dönsün davul, otuz ikilikten üfürsün zurna
Dalginligini ve yalnizligini sanki kar gelmeden telasiyla kulaclasarak
Bilinmeyen düslere yüzdüren baslangiclarin kiyida kösede bittigi
Dünya bir yasina daha degecektir sonbaharsa sonbahar bugün
Kabulümdür, diger taraflarda kalsa da anka kusu
Sarisin bir cicek gibi perde perde solmus sönmüs olsa da günes
Kararsa gün kapansa perde ve pencere, hic kuskusuz ve ertesiz
Ben burdan sonsuzlugu ilmine baglayan itibarla
Sabahina henüz dogmadik günden memnun
Ask kefil,
Kitabi kalbimden eminim..!

Eylül / 21