Avucumda Uzaklık Şiiri - Meryem Beyazal

Sen sustukça heceler can veriyor içimde,
Yüreğime değiyor sessizliğin elleri.
Divan kurup ruhuma, güneşin eşiğinde,
Gölgemi sürüklüyor yalnızlığın devleri.
Duasız gecelerin karanlık çöllerinde,
Çarmıha geriyorum bütün kelimeleri.

Öyle bakma, nazarın dokunuyor acıma,
Ellerimde titriyor yetim koyduğun ruhum.
Kalbimin İsa’sını vurdun ya kaf dağında,
Kan damliyor şavkıma kanadından umudun.
Can veriyor yıldızlar bikes tapınağında,
Gitmeliyim, kalırsam yüreğinde soğurum.

Kanadı ay işiği renginde bir intizar,
Azad ettim simurgu şahlanır yüreğimde.
Anla beni bu sızı bağlandıkça kan tutar,
Yaşayamaz sevdanın beyhude çöllerinde.
Ölü bir karıncanın tarih kitabı kadar,
Savurma menkıbemi darağacın üstünde.

Baharları topladım, tutuşturur hazanı,
Siyah tan yeri gibi Avucumda uzaklık.
Alış artık muamma güftesine harami,
Aşk, değil giyemezsin kadife bir karanlık.
Çıkmaz sokaklarında devirmeden bir dağı,
Ferhadın yamacında tükenmeden çıraklık

Meryem BEYAZAL