Avuçlarımda Kınalı Ayrılıklar Var

Ellerimde kınalı ayrılıklar var;
Omuzlarımda Kabil neslinden ölü kuşlar.
Hafif hafif silkeleniyorum,
İncinmesin yer ve toprak;
Bu yük çok ağır.

Gözden düşenden,
Ne bahar gelir nede yaz.
Gözyaşıyla arınılıyor kalıcı kışlardan.
Gelmesinler bir daha diye ağladım,
Yaşayan ölülerim ardından.

İlk defa yara almadım
Son da olmayacak...
Dil can kesermiş
Bunu da gördüm...
Yok yere kurban edildi gönlüm.

Parmak parmakta ulalı derler; hikaye!
Canını damlattıklarında anlıyorsun,
Keskin dillerinde bileylendiklerini...
Yarama ahreti sürdüm;
Bu da geçer "Ya-Hû".

Canı kırılanın çıkardığı sesi bir tek Allah duyar!
Avuçlarımda Kınalı Ayrılıklar Var