Avludan Göğe Doğru Yaşıyorum

Çocukları için ayaklarını zincirleyen kadınlar bilirim ve adamlar
Ne kötü bir şeydi kanatlanıp gidememek
Oysa gökyüzü üstümdeydi
Kalbi zehirli dilinin yuvası
Vagonları insafsızlıkla dolu
İşte ben bu yüzden kalbine binip gidemedim
İşte ben bu yüzden bu adamı sevmedim
Bir iyilik edip o da beni sevmesin.
Kendi burada ruhu uzaklarda olan kadınlar bilirim ve adamlar
Sabrıma ilk bıçak dayandığında
Kalbim oluk oluk kanadı
Ölüyorum sandım nefessizlikten ve kesilen heveslerimden
Kendime geldiğimde ruhum benden çoktan gitmişti
Bir bebek ağlamasıyla bir başınaydım kimsesiz.
Kendime ve ağlayan bebeğe söz verdim, söz!
Bu avluyu cennet bahçesine çevirecektim
Gökyüzündeki ruhumu seyrede seyrede
Akan kanıma kalem diktim ve beyaz kağıtlar
Her biri büyüyüp çam oldular
Bana ve ağlayan bebeğe nefes veren.
Umudum kesildikçe, çok aç kaldım ben çok!
Avuç avuç gözyaşı döküp
Canımın ağrılarında şiirler yoğurdum
Her biri heveslerime ekmek oldular.
Avluda volta atarken çiçekler diktim adımlarıma
Her biri parklarda coşan çocuklardı
İşte bu yüzden eşarpları desenli sevmem.
Göklerdeki ruhum bir çift siyah gözün denizinde yandı
Ama ne yandı! Yaprak yaprak tüttüm mavilerde
İşte o vakitte kalbimi ruhumun yanına saldım.
Ruhum benden yıldızlar kadar uzak, ellerim kadar yakın
Saçlarımı, saçlarını tararım...
Boşu boşuna düşürülmemiştim bu hapishaneye
Her nesnede aşk bana gülümserken
Yollara, dağlara, kuşlara, bulutlara
Ve yarama hayranlıkla bakakaldım.
Avludan göğe doğru yaşıyorum.

O ise aynı istikametinde geldi gitti
Vicdanındaki tuz ruhuyla;
Her ölü kalp sahibinin içine defnedilir...