Uykum hiç gelmiyor artık
Acın müsade etmediği için.
Seni rüyamda görürüm diye
Zorla uyutuyorum kendimi.
Sonra bi' bakıyorum hemen uyanmışım.
Kızıyorum kendime.
Belki gözlerimin kapısındaydı.
Ya geri gittiyse diyorum... Üzülüyorum.
Bi' yanım sürekli kendini avutmaya çalışan anne.
Bi' yanım sürekli ağlayan çocuk.
En çok da gece tutuyor sancım.
Göğsüm ruhuma kafes
Gök yüzüne gitmek için sabırsızlanıyor.
Kalbim yerinden çıkacakmış gibi.
Kollarım kanatlanıyor.
Hakim olamıyorum
Ne yaşamaya, ne dayanmaya, ne uyumaya.
Ne ekmek istiyorum ne aş.
Uyusam uyusam uyusam
Aralıksız uyusam.
Bir de rüyama gelse ve hiç gitmese.
Bir de rüyam hiç bitmese.
Sevgi Gül İlkan
Kayıt Tarihi : 4.1.2020 23:43:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Sevgi Gül İlkan](https://www.antoloji.com/i/siir/2020/01/04/avutamiyorum-kendimi-2.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!