Avludaki Dikenler

Dost elinde kırılan,dallarda yaprak olaydım.
Beni tutan şu ellerde,sararmadan solaydım.
Koklanan gül destesinin,dikenine konaydım.
Öfkeyle otlayan nefsimin,çimenini yolaydım.

Dost bağında kurudum,hırçın rüzgarlarımda.
Sarardıkça yandı gölgem,bastığım toprakta.
Dostların elini hasretle ararken yapraklarda.
Yolduğum çiçekleri attım,sevinerek yollarına.

Dinleyin beni dostlarım,henüz vakit erkenken.
Yolları uzun sanmayın,aceleyle hep giderken.
Anlayın,dinleyin,söyleyin,canda can yüzerken.
Pişmanlık tohumunu ezin,yollarımda geçerken.

Aynı yamacın gölgesinden,beraber üşüyenler.
Ayrılık ormanlarında ağlar,bırakıp da gidenler.
Güllerde hep dikenleri yolduğunu zannadenler
Avlu dibinden geçince,elbet batarmış dikenler.

Düz yolda görülmez inan asla tüm güzellikler.
Hayat rüzgarları,tırmandıkça yokuşlara eserler.
Terleyerek oynadığımız sevgi yumağıdır çileler.
Kopan hangi yumağı ördü,çarpışırken bu şişler.