Avlanmalık Susuş Şiiri - Ömer Karaköse

İşlemeli sapanlarının bir farkı vardı,
Son model çarıklı çocukların.
Bir taşla;
Ejdarha kadar büyük,
Zengin etli,
sevdalı vurdukları.
Ekmeğini yüreğine sürüp,
Çeyizi kadar fakir,
Beyazı kadar ak gelinliğin  kızı.
Ve
Delikanlıların cebi kadar temiz yürekleri sevdalarında.

Aşk gırtlağa dayanmış taşıp mabedinden.
Çare,
Eli yüreğinde
Yürek tırmalayan bir sessizlik.
Sessizlik aslında
Nerden baksan bir mezar.
Taşlar ve sözlerle süslenmiş sonsuzluk hücresi,
Yaşayanlara şiir...

Avlamalı susuşunu
İnsanların ölümleştiği bir şiirde
Şehir meseleleri hep var olacak.
Kutsal olan sesinle yaymalı kentime huzuru...

Ve inatla.
-Panzehiri hücremin-
Kırışıklarıyla adıma çarptıgı yüzünü
Zikreder dilim.
Çok güzelsin.