Ateşten Irmak Şiiri - Ahmet Yusuf Yılmaz

En ufak bir emaresi kalmadı beyazın,
Arındım temizlikten, kirlenmek için daha çok.
Hiç kimse günahlara karşı cesur değil,
Cümle alem sahte sevaplar arayışında.

Gözlerinde bir zerre aşk yok,
Nutuklar devamlı dimağında.
Sessizlikte haklı zanneder kendini,
Ses vermeye gör; aşar gider bendini.
Duvarlarını görmez ama üstünden atlar,
Atlayacak kadar zekası var da,
Görmeye cesareti yok.
Göğsünde zırhtan hallice bir yelek.
Yok kabul edip de
Aştığını sanmak bir engeli,
Ne büyük gaflet olsa gerek!

Var olan duvara sarılıp gözyaşı döktün mü hiç?
Ona, o örülmüş çileye bağlanıp da,
Aşmaya bile kıyamadığın oldu mu hiç?

Şaşırıp da fezaya sorgusuz sualsiz,
İnanıp da cezaya isyansız ve aciz,
Koyamadın bir hizaya, oldun adaletsiz,
Dillendirmesem eğer;
''Ölmek istemiyorum!'' diyen anneyi,
Ancak elbisesinden hüviyeti tasdik edilebilen Özge'yi,
Okul önlüğü kefeni olan Büşra'yı, Tuğçe'yi,
Ölmekten başka çaresi kalmayan dünya çocuklarını,
Tekmelerin arasında kurtuluş yolu arayan masumiyeti...
Susarsın...
Sadece susarsın,
Sitem etmekten korkar,
Tahayyülündeki ateşle ancak o zaman karşılaşırsın.
Sustun diye hesap sorulacak olmasından yana olmaz da korkun,
İsyanın sebep olur ha ateşe?
Varsın rızkımız ateş olsun o vakit.

En ufak bir emaresi kalmadı siyahın,
Arındım pislikten, yine kirlenmek için daha çok.
Hiçbir dem yoktur ki sen sessizlikte haklı kalasın,
O ırmaklara, şaraplara aynı acıyı çekmeden varasın.
Gayretullaha dokunmasın demeyle,
Muhatabın şeytan olacak bu gidişle...